1e Zondag van de Advent:
Jeremia 33, 14-16 Lucas 21, 25-28, 34-36

Het Evangelie van vandaag begint zeer dreigend: ‘Tekenen aan het hemelgewelf aan zon, maan en sterren, dreigende tekens! Op aarde zullen de volken in paniek raken, radeloos door het gebulder van de zee en de golven. De mensen zullen het besterven van schrik en spanning om wat de wereld gaat overkomen’. Het lijkt wel het nieuws van vandaag de dag. Enorme overstromingen, bosbranden die hun weerga niet kennen, een alles verwoestende droogte op veel continenten en dan nog alle verschrikkelijke dingen die mensen elkaar aandoen: terreur en oorlog en tel daarbij een vluchtelingenproblematiek die niet op te lossen lijkt….Menigeen verzucht: ‘In wat voor een wereld leven wij vandaag….??? Verandert er dan nooit iets, leren wij mensen dan helemaal niets uit het verleden en hoe lang gaan wij door de aarde uit te putten en zelfs op sommige plekken te vernietigen? Hebben wij nog toekomst?

Voor ons gelden al die vragen, al die twijfels en al die zorgen. Zo kan het toch niet doorgaan! Jezus constateert dat er in zijn tijd veel onrecht is. Het recht wordt met voeten getreden en krijgt niet zijn goede loop. Groepen mensen worden onderdrukt en krijgen geen kansen. Andere groeperingen noemt Hij schijnheilig. Alom kommer en kwel! 

En ook in de tijd van Jeremia was er crisis. In die dagen was het land verdeeld in een Noordrijk Israël en een Zuidrijk Juda. Het eens zo welvarende en grote rijk onder Koning David was verdeeld geraakt en men voerde zelfs oorlog tegen elkaar! Zo had de God van Israël het nooit bedoeld! Jeremia staat vooral bekend als een onheilsprofeet: jeremiade, jeremiëren. Hij had het ook niet gemakkelijk. Hij trad op in de donkerste jaren van de geschiedenis in Juda. Hij zag met eigen ogen de verwoesting van Jeruzalem en ondervond aan den lijve de catastrofe van de ballingschap. Toch is Jeremia geen zwartkijker. Hij verkondigt een boodschap van hoop, van vertrouwen. Hij schrijft een brief aan de ballingen. Dat zij de hoop niet opgeven. En hij kondigt een nieuw tijdperk aan. Hij wil een brug over de crisis heen slaan en spreekt over het visioen: Er komt een tijd dat IK (God) de belofte vervul die Ik aan Israël en Juda gedaan heb. Dan schenk Ik David een wettige afstammeling, die het land rechtvaardig en eerlijk bestuurt. Juda wordt gered en Jeruzalem is veilig! En de stad zal heten: Heer, onze gerechtigheid. Er komt nieuwe hoop. Het wordt beter….echt waar!
En daar zet Jezus ook op in. Hij ziet dat in zijn land, in zijn tijd, opnieuw ongerechtigheid zegeviert. Sociale misstanden, onderdrukking, een bezetter, men is bang voor de ondergang van het land. Het zijn opnieuw hot items. Jezus wil zijn omstanders een ander toekomstbeeld geven. Een beeld dat niet geënt is op schijnheiligheid of oneerlijke verdeling. Niet op ongerechtigheid en onderdrukking. Jezus spreekt over een visioen van redding van onderdrukten, van hen die trouw zijn gebleven aan God. Zij die standhouden voor het aangezicht van de Mensenzoon. Jezus spreekt over een nieuw begin. Net als Jeremia.

En waar is voor ons een nieuw begin? Laten wij ons meeslepen met al het

2 december 2018, Ineke van Cuijk OP

doemdenken. Zien wij het ook niet meer zitten? Waar kunnen wij een nieuw begin vinden, of zoeken? Soms moet je het oude achter je laten om een nieuwe start te maken. Soms moeten er verschrikkelijke dingen gebeuren voordat er bij mensen ogen en oren open gaan! 

Op 14 februari jl. waren wij weer getuige van een wereldschokkend drama in Florida. Op een middelbare school in Parkland werden 17 personen dood geschoten: drie volwassenen en veertien scholieren tussen de 14 en 18 jaar. Wij hebben het vast gezien en/of gehoord. Het bleek het 288e schietincident op scholen sinds 2009 te zijn. De vele beelden daarna over de oproepen tot protest en de March for our lives kunnen we ons vast nog wel herinneren. Vier tieners lieten het er niet bij zitten omdat zij niet wilden dat ook deze schietpartij na twee weken media-aandacht en de gebruikelijke blijk van medeleven van de president in de vergetelheid zou raken. Zij namen het initiatief tot een beweging NOOIT MEER MSD! En MSD staat voor de naam van de school, Marjory Stoneman Douglas, een strijdster voor vrouwenrechten en milieubescherming! Hoe toepasselijk! Dit initiatief leidde tot de grootste door jongeren geleide beweging sinds decennia. En op 20 november ontvingen zij in Kaapstad uit de handen van Bisschop Tutu de Internationale Kinder-Vredesprijs 2018! Hij zei: ‘dat de vreedzame strijd voor veilige scholen en gemeenschappen en de uitroeiing van wapengeweld doet denken aan andere grote vredesbewegingen in de geschiedenis. Deze tieners worden gedreven door het geloof dat jongeren zelf hun toekomst kunnen verbeteren.’ En inmiddels blijkt dat door deze acties de opkomst van jongeren bij de laatste verkiezingen gestegen is met 94 % en dat er ook al meer dan 50 wetten rondom wapens zijn aangepast. En dat doet me denken aan het mooie lied: Ik, zegt Hij, ga iets nieuws beginnen. Het is al begonnen, merk je het niet?’ En zo zijn er nog vele andere, grote en kleine initiatieven, dichtbij en ver weg, die laten zien en horen dat geweld, dat terreur, dat dood nooit het laatste woord mag hebben. Met de psalmist kunnen wij zeggen: ‘Iedereen die ontzag kent voor de Heer wijst Hij de weg die hij kiezen moet. Hij zal mijn voet uit de strik bevrijden, wend U tot mij, ontferm U over mij. O God, red Israël, red ons uit alles wat benauwt’. 

Jezus vraagt ons de hoop niet op te geven. Blijf waakzaam, sluit je ogen en oren niet. Vlucht niet weg in brood en spelen, in drank, drukte en allerlei zaken, want dan kun je niet meer goed opletten. Ga op weg, in verwondering, sta open voor nieuwe dingen en blijf vertrouwen en hopen, al is het soms tegen alle wanhoop in. Er is weliswaar genoeg in onze wereld om ons angst aan te jagen! Er zijn tekenen aan zon en maan en sterren. Volken raken in paniek en regelmatig besterven mensen het van schrik en spanning. Er is onveiligheid, geweld, racisme en discriminatie. Maar tegelijkertijd is er voor ons, christenen, ook de zekerheid in het geloof dat God in onze wereld werkzaam aanwezig is. Advent is een goede tijd om die lichtpuntjes op het spoor te komen als wij uitzien naar De Heer, onze gerechtigheid, die straks met Kerstmis opnieuw onder ons komt.
Ontsteek opnieuw uw Licht – herinner ons aan uw Naam – Kom ons bevrijden!Naar boven

2e zondag van de advent: Baruch 5,1-9; Lucas 3,1-6

In zijn film Theorema laat de regisseur Pier Paolo Pasolini een won-derlijke jongeman als naamloze bezoeker het leven binnenkomen van een burgerlijk gezin, waarvan alle gezinsleden – vader moeder, zoon, dochter en huishoudster – helemaal bekoord worden door de magische uitstraling van de jongeman. Zij worden zich door zijn aanwezigheid bewust van hun verlangen naar liefde en geborgenheid en als hij weer vertrekt raken zij allemaal gedesoriënteerd tot op het zieke-lijke en krankzinnige toe. De vader kleedt zich uiteindelijk midden op straat uit en loopt naakt de woestijn in waar de film eindigt in een hartverscheurende kreet: een stem in de woestijn die laat horen hoe mensen totaal verscheurd en ontredderd zijn geraakt.

Ik moet daaraan denken als ik hoor dat Johannes de doper verschijnt in een wereld van gezeten lieden: Pontius Pilatus, Herodes, Annas en Kaïfas, allemaal machthebbers die heersen over anderen en een wereld vertegenwoordigen die maar weinig verschilt van de samenleving waarin wij leven: zij houden mensen klein en zijn uit op het vergroten van hun aanzien en gezag.

Johannes roept het uit dat de weg van de Heer opnieuw bewandeld moet gaan worden en dat alles wat dat in de weg staat moet verdwijnen. Het is een profetische aanklacht tegen de bestaande orde en een oproep tegelijk om anders te gaan leven.

Profeten zijn vanouds mensen die in opstand komen tegen de maat-schappelijke verhoudingen in hun dagen en tegen de religieuze lei-ders die geen weet meer lijken te hebben van het visioen van een nieuwe wereld, zoals die vanouds bewaard wordt in de woorden die wij die

9 december 2018, Henk Jongerius OP

vandaag horen in de woorden van Baruch. Hij richt zich tot Jeruzalem en herinnert het aan de bedoeling van God met Israël, met de wereld, met ons, tot op vandaag. Daar gaat het om vrede die tot stand komt doordat er recht gedaan wordt aan mensen. Wanner dat gebeurt keren zij terug uit het isolement en de ballingschap waarin zij verke-ren en gaan leven in het licht van een God die barmhartig is, om mensen bewogen. 

Misschien wordt dat echte leven – zij het in een extreme vorm – be-schreven in de film van Pasolini waarin de vreemde gast eigenlijk aan de mensen laat voelen dat het om andere dingen gaat dan uiterlijke schijn maar dat het liefdevolle aanwezigheid is die in mensen de ware levenskracht wakker maakt. Voor mij is die vreemdeling eigenlijk een Messiaanse gestalte die het verlangen naar een ander leven oproept. Johannes roept mensen op zich te laten dopen in de Jordaan. Dat doet denken aan de doortocht door de rode zee waar het volk van Israël bevrijd werd uit het slavenhuis van onderdrukking door machthebbers en een nieuwe toekomst tegemoet kon gaan.

Om die nieuwe wereld in gerechtigheid en waarheid blijft het gaan, om echte menswording die in levende lijve onder ons verschijnt in de man van Nazareth waarvan Johannes zegt dat hij groter is dan hij. Meer dan om persoonlijke ommekeer is het ook onze wereld die van aanschijn moet veranderen en de vraag is of wij dat willen horen als het gaat om klimaat en milieu, om maatschappelijke verhoudingen en veranderingen in de kerk.
Wij zullen opnieuw gedoopt moeten worden om in de navolging van Jezus die nieuwe wereld wat naderbij te brengen, bruggen te slaan tussen mensen, te verbinden en niet te vervreemden van elkaar. Moge dat visioen brandende blijven in ons hart en mogen onze daden spreken van liefde die de hoogste wet is en wet en profeten vervult!Naar boven

Derde zondag van de advent:
Sefanja 3: 14-18 Is. 12: 2-6 Lucas 3: 10-18

Vorige week en nu weer hebben we gehoord over Johannes de Doper. Hij is duidelijk verbonden met een lange profetische traditie. Lukas ziet hem als een schakel tussen de oude profeten en Jezus. Hij komt uit een priesterlijke familie, maar hij draagt de kleding en de leren riem van een profeet, die doet denken aan Elia. Hij zegt dat hij niet belangrijk is en beweert dat hij alleen maar een stem is. Zoals we een week geleden hoorden is hij de verbinding tussen Jesaja en Jezus. Hij is populair onder de massa. Johannes is een sterke, kritische stem tegen de toegefelijkheid van de toen bestaande maatschappij en hij vraagt om een radicale verandering bij iedereen, maar vooral bij degenen die invloed uitoefenen. Na een prediking gekenmerkt door vernietigende kritiek en een oproep tot hervorming, wordt hij door Lucas nog steeds beschreven als de prediker van het goede nieuws aan de mensen, want hij schildert de komst van de Messias, die een nieuw koninkrijk zal beginnen waar de mensen vergeven, genezen en gered zullen worden. 

Johannes de Doper, de strenge en compromisloze prediker, daagt onze oppervlakkige pogingen tot verandering uit en helpt ons om verder te gaan. Alleen de komst van onze God kan ons bevrijden van alles wat ons onderwerpt en kan de alles doordringende duisternis verdrijven die zelfs de diepste krochten van ons leven raakt en ons de verlangde zaligheid zal brengen. Johannes’ stem in de Advent is dringend noodzakelijk, want hij ziet God binnenkomen in onze menselijke geschiedenis met een vonnis voor allen, die zo lang het verbond hebben overtreden. Vorige week waarschuwde hij dat wat krom is recht moet worden. Wat ruw is, glad moet worden, want als we dat doen bereiden we ons voor op de komst van God.
We denken nog al eens dat Jezus een meer rustgevende stijl en zachte manieren heeft. We vegen Johannes soms veel te makkelijk van het podium van de Advent. Maar in dit liturgische jaar kunnen we dat niet zo makkelijk doen want hij komt in de teksten van Lukas voor op twee van de vier zondagen van de Advent. Daar schudt hij ons wakker uit onze zelfgenoegzaamheid. Hij dwingt ons om te kijken naar ons denken en dan te zien, dat we soms het idee hebben, dat we het met ons zelf best wel goed getroffen hebben. Waar vinden we veiligheid? Waarop vertrouwen we? We leven in een tijdperk van genocide, etnische zuivering en honger voor heel wat volkeren van onze wereld. Het Israëlisch-Palestijns conflict doet ons wanhopen dat er nog ooit vrede in het Heilige Land zal zijn. Ondertussen is er voor de kleine groep bevoorrechte mensen weelde, technologische grapjes, verwennerij en hunkering naar nog steeds meer en dat blijkt uit o.a. bestaande ‘kooppatroon’. 

Johannes de Doper was heel diep geworteld in de profetische traditie die Jahweh als de bron van onze hoop beschouwt. Hij was, zo zegt het evangelie ons, gezonden door God. Die zag wat de mensen nodig hadden en stuurt ons een Redder. We hebben reden om met spanning uit te zien naar onze verlossing, want God is betrouwbaar en steeds trouw aan ons. De beschrijving van Gods komst is verontrustend omdat Johannes zegt dat God bij zijn komst ons met vuur zal komen oordelen, maar hij zegt ook dat het gebeurt voor onze genezing.

16 december 2018, Antoon Boks OP

Johannes vertelt ons, dat een machtig Iemand zal komen en wij moeten ons voorbereiden op zijn komst. De Adventslezingen roepen ons niet op om te wachten. We moeten ons, als dat nodig is, bekeren. Dat is niet alleen een persoonlijke en innerlijke zaak. Vandaag vraagt Johannes van ons om onze jassen en levensmiddelen te delen. Hij vertelt de tollenaars om mensen niet te bedriegen in verband met wat zij binnenhalen en de soldaten om geen geweld te gebruiken. Bekering wordt een oproep om weer het volk van het Verbond te worden. Het koninkrijk van God zal werkelijkheid worden, de gemeenschap zal samenleven onder Gods wet van vrede en rechtvaardigheid. Om dat voor te bereiden moeten we ons leven goed op de rails zetten. 

Als we luisteren naar de woorden van Johannes dan kunnen we zeggen dat gewoon eerlijk leven een goed begin is. We kijken naar onze relaties en onze verantwoordelijkheden: breuken moeten worden hersteld; verantwoordlijkheden in ons gezin moeten aangepakt worden; werk moet eerlijk zijn; werknemers moeten rechtvaardig behandeld worden. Begin op de plaats waar je leeft, zegt Johannes zelf. Degene die komt zal spreken namens God, zoals Jesaja zei, ‘want Ik houd van rechtvaardigheid, Ik haat overvallen’. Johannes spreekt over soberheid die indruist tegen de bedwelmende advertenties om ons heen. Hij verlangt rechtschapenheid en sociale bewustzijn, ook als we morgen in huis kunnen hebben, wat we vandaag voor twaalf uur besteld hebben vanwege eindeloze dorst naar consumptie dat voorkomt bij zoveel mensen. 

Johannes zegt niet dat alles verkeerd gaat. Na het aanpakken van het geweten van de toehoorders, na ze uit te dagen om hun kennis te verbreden; na mensen te zeggen om eerlijk te zijn en niet degenen af te persen over wie ze macht hebben; na zijn luisteraars toe te roepen om hun leven te verbeteren, zijn die toehoorders niet ontmoedigd of somber. Integendeel, ze zijn vol verwachting. Iets goeds staat te gebeuren. Degene die komt zal hun dorst lessen en hun diepste verlangens tot vervulling brengen. De profeten wezen naar een tijd van vervulling en wij zien Christus als die vervulling, maar we moeten voorzichtig zijn en de historische vervulling in Christus verstandig lezen, want Christus zelf verwijst naar een toekomst voor ons, voor Israël, voor de Kerk en de hele wereld: een toekomst wanneer alles voltooid zal worden.
Laten we niet vergeten naar de Advent te kijken met ons geloof van na Pasen. Laten we zijn geboorte vieren omdat we weten hoe het verhaal zal eindigen: God is getrouw en is Zijn beloften nagekomen. Nu richten we ons onder de begeleiding van Lukas op de tweede komst van Christus. De Hebreeuwse profeten hebben ons door de menselijke geschiedenis voorbereid op de komst van Christus, maar Lucas vertelt ons, dat wanneer Christus terugkeert, dat zal gebeuren zonder waarschuwing. Wij moeten ons voorbereiden op de komst van Hem die wij willen ontmoeten, naar Wie we uitzien. Daartoe moeten we waakzaam zijn en leven vanuit onze hoop, zodat we klaar zullen staan, wanneer Hij terugkeert. Moge dat werkelijkheid worden in ons leven.

Naar boven

4e zondag van de advent: Micha 5,1-4a, Lucas 1,39-45

Miljoenen mensen haasten zich dezer dagen naar familie of vrienden waar de kerstversiering, gezelligheid en een rijk gedekte tafel op hen wacht. Driving Home For Christmas. We zijn onderweg, niet alleen omdat het een traditie is, maar ook omdat velen van ons in deze donkere tijden verwachtingsvol uitzien naar een weerzien met hen die ons lief zijn. 

Ook in de lezing van vandaag wordt er verwacht en gereisd. Een zeer jonge vrouw, te jong eigenlijk nog om nu al zwanger te zijn en moeder te worden, komt aan in Jeruzalem in het huis van Zacharias, waar zij haar veel oudere nicht Elizabeth ontmoet. Beiden zijn zwanger. De twee zijn geen standaard vrouwen en dragen geen standaard zwangerschappen – alsof deze überhaupt zouden bestaan – aan de vruchtbare bron van hun verwachtingen kleven bijzondere, geheimvolle verhalen. De kracht van God is werkzaam in dit nieuwe leven. 

Hun ontmoeting is een feest van herkenning. De vonken springen onmiddellijk over en weer, ze hebben er geen woorden voor nodig. Als hier een camera bij zou staan en een filmregisseur had onder deze beelden wat muziek willen plaatsen, dan zou hij gekozen hebben voor trommels en bellen en natuurlijk: violen, heel veel violen. De ontmoeting tussen de twee was zo intens, dat zelfs het kind dat Elizabeth draagt opspringt in haar schoot. Ik ben nooit zwanger geweest, maar ik kan mij zo voorstellen dat het heel bijzonder moet zijn, stapje voor stapje veranderd je lichaam, er is geen houden aan! Je wordt steeds boller en voller. Het lijkt mij ook beangstigend, het is een proces waar je geen controle over hebt, het gaat maar door. Het groeit gestaag totdat het zich op een gegeven moment, door bijvoorbeeld een beweging van de baby, autonoom begint te melden. Met dat gespring, en ik denk ook geschop, reageert het kind op de emoties van zijn moeder. Hij laat weten dat hij er is, dat hij onderweg is om een geheel eigen, zelfstandig leven te gaan leiden. 

Gij zijt de gezegende onder de vrouwen en Gezegend is de vrucht van uw schoot. Horen we Elizabeth zeggen. Dat woord ‘gezegend’ kun je horen als een groet: gezegend, gefeliciteerd ben jij! Gefeliciteerd ben je, in het besef dat God op een speciale manier in je leven een rol speelt. Tussen de vrouwen is er een feest van herkenning gaande, en dat feest staalt uit op de kinderen die zij dragen. Deze ‘van God gegeven kinderen’, dragen toekomst in zich, die de wereld gaat veranderen. Het kind van Elizabeth leren we later in het Lucas evangelie kennen als Johannes de Doper. Deze Johannes zal de wegbereider, de voorloper van Jezus Christus – het kind dat Maria in haar schoot draagt – zijn. Hij zal zichzelf herkennen in de woorden van de profeet Jesaja: er moet een rechte weg worden aangelegd, voor de komst van God onder de mensen. 

Aan ons wordt vandaag gevraagd: Delen wij in het feest van de herkenning die hier tussen Maria en Elizabeth en tussen Johannes de Doper en Jezus Christus plaatsvindt? Anders gezegd: Zijn ook wij, op de drempel van kerst in blijde verwachting? En zo ja, wie of wat verwachten wij?

23 december 2018, Holkje van der Veer OP

Micha heeft het in de eerste lezing over de komst van een man van vrede. Verwachten wij een man die vrede komt brengen en onder ons komt wonen? Goed, over Jezus wordt in de Bijbel verteld dat hij een man van vrede is. Maar wat is vrede eigenlijk? Kunnen wij vrede in de wereld waarnemen? Als er geen kogels rondvliegen, als we een keer geen ruzie maken, is het dan vrede? 

Als ik het nieuws van de afgelopen dagen volg dat slaat mij de angst om het hart, ook vlak voor Kerst vinden er aanslagen plaats, wordt er in Rotterdam een meisje van 16 vermoord, is er politiek gekrakeel gaande. Hoezo zullen de mensen in veiligheid wonen, zoals Micha voorspelt.Kijk eens rond in een vluchtelingenkamp in Griekenland. Kijk eens naar het uitgaansgeweld dat ieder weekend plaatsvindt? Kortom, wat stelt die man van vrede op dit moment nu eigenlijk voor?

Ook al leven we nu in beangstigende tijden, in de Bijbel wordt er onder het woord Vrede vaak iets anders verstaan dan wij verwachten. Vrede is niet zomaar de afwezigheid van geweld en een fijn gevoel. Laatst hoorde ik iemand zeggen: ‘Ohhh, ik voel mij zo ZEN, zo helemaal in Peace.’ Is dat vrede? Thuis onder een wollendeken met wat chocomel voor de openhaard gaan liggen? In de Bijbel is vrede een duurzame toestand, het is meer dan afwezigheid van ruzie en geweld, het is meer dan een relaxt tijdelijk gevoel. Vrede is een blijvend thuis vinden bij God, onder alle omstandigheden, ook als het donker is om ons heen.Vrede is een toestand die blijvende rust schept in het mensenhart.

Dit laatste doet mij denken aan een uitspraak van Augustinus: ‘Onrustig is ons hart, tot het rust vindt in U,’ . Ook al is onze wereld onrustig, ons hart kan in vrede zijn. Echte vrede, dat is wonen in een veilig huis, is je thuis weten in jezelf en in de wereld waar je deel van uit maakt. Vrede bij God, is rust vinden, zelfs in de grootste onrust, zelfs in de diepste onveiligheid. Je bent niet alleen aan jezelf over geleverd, er is een geopende hand, een God die met je mee gaat, ook door de nacht, een kracht die ook jou draagt en behoedt. Vrede is: niet heen en weer geslingerd worden door tegenwind en door de krachten van deze wereld. Vrede is: gegrond zijn in God.

Gezegend, gefeliciteerd ben je, om de vrede die wij verwachten met kerst! Gefeliciteerd ben je, in het besef dat God op een speciale manier in je leven een rol speelt. Deze vrede is er al, merk je het niet? Hij sluimert al in de moederschoot van Maria en haar nicht Elisabeth; Het is de bron van de wederzijdse ontmoeting en herkenning. Het is het vertrouwen op de onderstroom van het leven, die zichtbaar wordt in beide aanstaande ouders. Het is de Geest die aanwezig is en ons in beweging zet, tot reizigers maakt, mensen die verlangen om thuis te komen met kerstmis. Driving home for Christmas. Thuiskomen bij God en daarmee thuiskomen bij elkaar. 

Moge de vreugde en het vertrouwen van Maria en Elisabeth ons verlangen naar nieuwe vrede en ons werken aan die vrede versterken. Opdat God zelf onder ons mag komen wonen. Amen.Naar boven

Kerstnacht: Jesaja 9,1-6; Lucas 2,1-14

In de kerken van het oosten kennen wij de iconenwand waarop zich ook de feesticonen bevinden. Het bijzondere van deze afbeeldingen is dat zij niet alleen een bepaalde gebeurtenis in beeld brengen maar tegelijk op een fijnzinnige manier de betekenis ervan laten zien. Op de icoon van Kerstmis zien wij in het midden Maria en haar kind maar het valt op dat zij niet naar haar eerstgeborene kijkt maar haar ge-zicht van hem afwendt. Het kind ligt niet in een kribbe maar eigenlijk in een doodskist, helemaal ingewikkeld zoals een dode. In de onder-ste hoek zien wij de figuur van Jozef in een peinzende houding…

Wij zien mensen die in zekere zin niet weten wat hier gebeurd is, die zoeken naar de betekenis van deze geboorte. Van het kind dat gebo-ren is zien wij al van meet af aan zijn toekomst dagen: die is al gete-kend door de dood. Geen vrolijk vooruitzicht voor dat kind dat door herders bezocht wordt en waarnaar magiërs op zoek zijn. De wijze waarop Maria en Jozef afgebeeld worden brengen ook ons bij de vraag met wat voor kind wij hier te maken hebben: “Van waar zijt gij gekomen, wij wisten niets van u. Wij durven U niet aan, uw stem in onze oren, uw komst in ons bestaan”.

Misschien verschillen wij niet veel van Maria en Jozef op de icoon en is ook voor ons heel deze geboorte een groot geheim dat wij niet kun-nen bevatten. Misschien is die geboorte eigenlijk één grote vraag: wie is die God van wie gezegd wordt dat hij zijn gezicht laat zien in een kind? 

Het is een geheim dat een antwoord van ons vraagt. Elk kind dat ge-boren wordt draagt een vraag in zich naar geborgenheid, liefde, te-derheid en liefde en is dat wat ook ons vannacht gevraagd wordt? Het geheim van God is dat hij een vraag is aan ons. Wij horen dat al in het begin van de Bijbel als er gevraagd wordt ‘mens, waar ben je, waar is je broer, je zus?’

24 december 2018, Henk Jongerius OP

Zo is ook dit kind een vraag aan ons waar of wij staan, wie of wij zijn en wat wij maken van ons leven, een vraag om menswording, om een nieuwe geboorte. Dat onze ogen eindelijk opengaan voor waar het in het leven ten diepste om begonnen is!

God als een vraag, een roep aan ons of wij zijn partner willen zijn in het vermenselijken van onze wereld, in ons samen leven en werken en behoeden van onze aarde die vol is van onmenselijkheid, van ge-weld, oorlog en het vernietigen van mensen. Niet voor niets hoorden wij de profeet Jesaja spreken van stampende laarzen en het juk dat zwaar op mensen en volkeren drukt. Maar dat mag en zal nooit het laatste woord zijn in onze wereld. Tegen onderdrukking en het kleine-ren van mensen, tegen het duister waarin mensen tasten zal er een licht opgaan omdat er een kwetsbaar kind wordt geboren die een wonderlijke raadsman en een boodschapper van vrede wordt ge-noemd.

Dat kind vraagt ons ook nu of wij durven vertrouwen in het nieuwe licht dat doorbreekt in een weerloze mens die ten einde toe zich in liefde om mensen bekommerd heeft.

Om dat geheim te overwegen wendt Maria haar gezicht af van het kind en kijkt zij ons aan, zoals zij altijd doet op de iconen. Zij stelt ons namens de Eeuwige de vraag of wij in dit kind durven geloven dat ons als een licht zal voorgaan naar een nieuwe wereld, of wij hem achterna willen gaan in het geloof dat Gods licht in deze mens door-breekt en ons de weg laat zien naar echt leven, weliswaar in de scha-duw van de dood maar in vertrouwen op de naam die hij ons heeft geleerd ‘Ik zal er zijn’. Vertrouwen wij ons toe aan de Ene die om ons smeekt en wij zullen nieuw geboren worden: God zij dank! Naar boven

eerste Kerstdag 2018: Johannes 1,1-18

Vannacht hoorden we het kerstverhaal van de evangelist Lucas, het mooiste verhaal uit de hele bijbel zo zeiden vele bijbellezers bij een onderzoek naar de meest sprekende vertellingen in de Schrift. Plaats en tijd worden in het verhaal nauwkeurig vastgelegd: Ten tijde dat Quirinius gouverneur was van Syrië. En de plaats was Bethlehem, in een stal op het vrije veld. Zo legde Lucas de plaats en tijd van Jezus geboorte en zijn leven vast in de wereldgeschiedenis als een onloochenbaar gegeven. Hij heeft waarachtig onder ons geleefd, in onze wereld. Hij is geen droombeeld, geen bedachte figuur, geen fictie.

Hoe anders gaat Johannes te werk in zijn evangelie, in zijn proloog. Wie is Hij die onder ons heeft geleefd, Hij, een mens met de mensen? Hier geen geboorteverhaal, geen tijd en plaatsaanduiding, geen kind, maar: “Ja, het Woord is vlees geworden en hij heeft onder ons gewoond.” Het Woord dat er was van in den beginne, bij God, van vóór de schepping, van alle eeuwigheid: het was en is. Een scheppend Woord; een roepend Woord; een vragend Woord. Door dat Woord is alles ontstaan, de aarde en al wat er groeit, de wereld en al wat beweegt, de dieren en de mensen, wij. Van hem ontvangen wij het licht, het leven, het woord. In en door dat Woord krijgt ons leven zin en betekenis, verstaan wij wie wij zijn met al ons goed en kwaad en waartoe.

Dit Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond. Johannes koos niet het woord ‘mens’ maar ‘vlees’. Dit om het onmogelijke en ongelooflijke in beeld te brengen, nl. dart het Woord van in de beginne ons leven ten volle deelt: het leven in zijn breekbaarheid, kwetsbaarheid en zijn zwakheid; het leven met al zijn lief en leed, met zijn onmacht en kwaadheid; het leven met alle gevoelens van twijfels, angst en onzekerheid; het leven gevoelig voor onrecht, hoogmoed, leugens en bedrog. Heel die aardse werkelijkheid, soms zo vertrouwd, soms zo gehaat. Ja, het Woord heeft zich zo vereenzelvigd met ons

25 december, Paul Minke OP

mensenbestaan,  dat hij, hoewel gekomen tot de zijnen, zijn volk, tot de gehele mensheid, dat hij voor wie niet wil zien, onherkenbaar was, zo totaal ons was hij: zo is geworden het leven van het Woord onder ons. Johannes de Doper was nodig, hij, de gezondene van Godswege om te getuigen van zijn komst, van Gods Woord onder ons.

Zijn komst bracht het licht in de duisternis waarin de wereld verkeerde. Tot op de dag van vandaag: het licht is sterker dan de duisternis. Sterker dan de wanhoop, die het levensgeluk kapot maakt sterker dan de vrees, dat alles verloren en voor niets is geleefd sterker dan de vertwijfeling of er ooit licht zal stralen aan de horizon. De duisternis heeft het licht niet overmeesterd en gedoofd. Wij mogen wandelen in zijn licht, ons koesteren in zijn warmte.

Al diegenen die hem wél aanvaarden en geloven in zijn naam gaf hij het vermogen kinderen van God te worden. Van onszelf uit kunnen wij niet zeggen: Ik ben Gods kind. Stel je voor. Het zou een ongehoorde aanmatiging zijn. God zelf is het die mij, u, zegt: Jij bent mijn kind. Ik heb je lief. Ik heb je het eerst liefgehad. Jij mag zeggen: Ik ben Gods lieveling. God weet wie je bent: nu eens als een klein kind, zo kwetsbaar zo helemaal afhankelijk van zijn zorg, zijn bescherming dan weer als een groot mens, toch soms bang, soms te zeker, een mens die goed doet maar ook faalt en zondigt, zo aangewezen op zijn vergeving en God geeft je die, keer op keer. Want uit zijn volheid hebben wij allen ontvangen, genade op genade.

Zo tekent Johannes, dat niet alleen Gods Woord mens is geworden maar dat ook wij uit God geboren zijn, wij die nu in grote dankbaarheid het kerstfeest vieren: de geboorte van Emmanuel, God met ons. Wij gedenken vandaag in grote vreugde zijn menswording. Amen.Naar boven

feest van de Heilige familie:
Samuel 1: 24-28 20-22, Lucas 2: 41-52

Ik durf wel te zeggen, dat onze manier om Kerstmis te vieren geen weersspiegeling is van de traditionele idyllische presentatie van de Heilige Familie of is het niet beter om te praten van het Heilige Gezin? Waren er geschenken onder de kerstboom of naast de kribbe? Misschien waren er een paar familieleden uitgenodigd omdat ze anders alleen Kerstmis moesten vieren? Zijn er foto’s gemaakt van uw gezin om die te gebruiken als Kerstmis- en Nieuwjaarskaart? Dan was het echt niet om aan te geven, dat U lijkt op dat gezin van Nazareth. We kletsen teveel pijn over domme dingen, (en sommige niet zo dom), zijn niet zo erg te spreken over één van ons.

We waren niet dat Heilige Gezin op de eerste kerstdag. Misschien hadden wij niet eens familieleden thuis, zodat we afspraken gemaakt hebben met een paar vrienden uitgenodigd en deden we ons best om het een en ander te koken op een traditionele manier, die een beetje leek op de manier waarop onze moeder dat vroeger deed. Waren wij een afspiegeling van het heilige gezin met onze gehaaste en niet zo heilig gedachten? Niet omdat we deden, wat we moesten doen, niet omdat de dag volmaakt werd, maar omdat God onder ons is geboren, in een menselijke familie met alle complicaties en onduidelijkheden.

We komen nog steeds samen om met een speciale maaltijd de gebeurtenissen van deze dag zo goed mogelijk te vieren. God is geboren in onze menselijkheid, bezig ons te genezen en er voor te zorgen dat we onze ware bestemming bereiken, ons eeuwig thuiskomen bij God. Dat doen we allemaal als de aardappels doorgeven, een toost uitbrengen op elkaars gezondheid en dan maar hopen dat we binnenkort elkaar een Zalig, een Gezegend Nieuw jaar toe kunnen wensen.

Een nuchtere blik op het evangelie van vandaag zal ons hopelijk nu al helpen om ons af te houden van een romantische kijk op dit feest en op de drie personen om wie het gaat. Maria, jozef en Jezus zijn naar Jeruzalem gekomen voor het feest van Pesach. Jezus bleef niet bij zijn ouders en familieleden. Ergernis of pijn komt duidelijk naar voren in haar vraag aan Jezus: “Zoon, waarom heb je ons dit aangedaan? Is het niet ironisch dat Jezus’ eerste woorden in dit evangelie klinken als een berisping van zijn ouders: “Waarom waren jullie op zoek naar mij? Wist je dan niet?” Wat een ongebruikelijk statement voor iemand geboren in die familiecultuur van de Joodse wereld, waar goede familierelaties van primair belang waren voor het voortbestaan. Hij had besloten om iets te doen zonder zijn ouders toestemming te vragen.

Het verhaal vertelt ons dat Jezus twaalf jaar oud is. Dit is het moment, dat Joodse jongens zich voorbereiden op hun Bar Mitswa, wanneer ze hun religieuze verantwoordelijkheid nemen en over de rest van hun leven nadenken. Hij vertoont tekenen van de onafhankelijkheid en de drang voor God te kiezen, die kenmerkend zal zijn voor zijn volwassen leven. Maar zijn ouders hadden niet kunnen weten welke vorm dat latere leven zou nemen. Wij weten wel hoe heet verder is gegaan. Alles wat ze weten, is dat Hij niet meer bij hen is. Wij kunnen wel zien dat deze reis naar Jeruzalem een voorafspiegeling is van de toekomst. Jezus zal het gebruikelijke pad naar zijn vaders manier van leven en werken niet volgen.

30 januari 2018, Antoon Boks OP

Datzelfde gebeurde later ook met de rest van zijn familie en de rest van zijn familie de mensen van de plaats waar ze met zijn drieën woonden. Wij leven later en hebben al heel wat keren al die gebeurtenissen gevierd en hebben die verhalen al zo vaak gehoord. Lukas schrijft het ook allemaal na de dood en verrijzenis en schrijft hier dit allemaal vanaf het begin werkelijkheid zou worden. Daarom is Hij hier al betrokken bij een discussie met de leraren aan wie Hij later zijn eigen rol zou onderwijzen. Hij is in de tempel en Hijzelf zal het offer zijn in de nieuwe tempel gebouwd door de geest. 

Dit moment in Jeruzalem lijkt een voorafspiegeling van Zijn latere reis naar Jeruzalem met zijn leerlingen, zijn nieuwe familie. Dan zal Hij meer over Zichzelf onthullen. Zijn ouders begrijpen nu niet wat Hij hun zegt over de prioriteit van zijn relatie met God, die voorrang heeft zelfs op zijn relatie met hen. Jezus’ latere leven zal laten zien dat leven als zijn zusters en broeders niets te maken had met bloedverwantschap, maar met geloof in Hem. Maria is het voorbeeld van wie een ware gelovige is als ze al deze dingen in haar hart bewaarde. Laten we eerlijk zijn, ook in het verhaal waarin de herders naar zijn vader en moeder toekwamen na de geboorte en zijn ouders vertelden wat ze had gehoord van de engelen over Gods genade aan de mensheid via de pasgeborene, begrepen ze er ook niets van. Opnieuw vertelt Lucas ons vandaag heet een en ander en Maria bewaarde die dingen ook in haar hart. Ze begrijpt niet hoe Gods plan werkelijkheid zal worden in Jezus, maar ze doet wat wij, leerlingen, ook moeten doen: ze overdenkt het en wacht.

Wat Jezus’ geboorte betekent voor ons is niet eenvoudig aan te geven: dat was het ook niet voor degenen die met Hem leefden. Als gelovigen moeten wij ons afvragen: wat zijn de gevolgen van het belijden van het feit, dat we de volgelingen van Jezus Christus zijn? Dit verhaal in de tempel komt aan het einde van Lukas’ inleidende twee hoofdstukken. Terwijl Maria en Jozef geen heel duidelijk antwoord van Jezus krijgen, blijven ze daar rondhangen. Ze zullen de gevolgen voor hun leven later zien. En dat moeten wij ook doen, als we deze dagen ons geloof belijden in de pasgeboren Verlosser. In de komende weken zullen we weer de verhalen van de volwassen Christus horen. Hij zal anderen uitnodigen om lid te worden van zijn familie. Hoe gebrekkig we ook zijn, wij zullen opnieuw uitgenodigd worden om daar naar te luistenen en na te denken over zijn woorden en daden en dan moeten wij opnieuw de gevolgen daarvan voor ons eigen leven overdenken. Net als Maria en Jozef zullen wij hopelijk alles in ons hart bewaren.

Het leuke van dit verhaal is dat Jezus ook blijft. Zoals Hij niet op zoek ging naar een ander stel ouders, die Hem wel zouden begrijpen, blijft Hij ook bij ons; zelfs als wij het niet begrijpen. We zullen dit liturgische jaar meer verhalen van Lukas horen; heel wat keren verhalen van mensen die het niet begrepen. Jezus liet hen niet in de steek; het zijn onze verhalen, het verhaal van de kerk. Ook al begrijpen we het soms niet, Hij laat ons niet in de steek. We hebben dingen in ons leven gedaan op basis van wat we dachten dat we moesten doen en we kwamen er soms achter dat we de aanwijzingen verkeerd vertaalden. Het goede nieuws is dat we niet verlaten worden. God is mens geworden en helpt ons ook nu. Mogen wij steeds meer aanvoelen wat die menswording iedere dag van ons leven voor ons betekent.Naar boven

Feest van de Openbaring: Jesaja 60,1-6; Mattheüs 2,1-12

Voorafgaand aan het bezoek van de magiërs uit het Oosten heeft Mattheüs op twee manieren gesproken over Jezus. Hij noemt hem ‘zoon van David, zoon van Abraham’ in de grote reeks met namen van voorvaders om duidelijk te maken dat wij pas kunnen begrijpen wie Jezus is als wij hem zien in de geschiedenis die God is aangegaan met zijn volk. Het is een reeks namen die zes keer een reeks van ze-ven namen telt en als je dit zou zien in de reeks van de scheppings-dagen is in de geboorte van Jezus de zevende dag aangebroken waarop het scheppingswerk van God voltooid is. Zo horen wij hoe Jezus de Messias eigenlijk de voltooiing is van Gods schepping. Overi-gens wordt dit pas verkondigd in een droom waarin Jozef aangezegd krijgt hoe hij het kind zal noemen: ‘Emanuel, God met ons!’
Mattheüs verkondigt ons hoe in Jezus de volheid van de tijd is aan-gebroken en dat is een boodschap als een donderslag bij heldere he-mel, die de wereld op zijn kop zet. Daarom worden de wereldlijke macht in de persoon van koning Herodes geschokt en met hem de geestelijke leiders van het volk, ja heel Jeruzalem raakt ontzet.
Jesaja zingt al van die ommekeer in zijn profetie waarin de volkeren van overal weer naar Jeruzalem optrekken om de heerlijkheid van God te bezingen en zijn koningschap te verkondigen. Ja, er is een nieuwe tijd aangebroken waarin weer duidelijk gaat worden wie de werkelijke koning van de wereld is. Om de vreugde van de aarde, vrede, recht in overvloed is er een mens geboren als een Godsge-schenk.
Een nieuwe wereld breekt zich baan in het licht dat in Jakob is opge-gaan, kind uit het huis van Israël, ontsproten aan Davids stam. Het is een koningskind, de ware zoon van Abraham dat daar het teken van is.

6 januari 2019, Henk Jongerius OP

Het verhaal van de drie magiërs is een verhaal met een krachtige boodschap, geen romantische vertelling, hoe prachtig dat ook afge-beeld wordt in de kerststal. Nee, het is een verhaal over licht dat sterker is dan het duister, vertelt van een zwaard dat mensen zal verdelen, een kracht die kwade machten verslaat. In een weerloos mens die recht zal doen aan anderen toont zich het gelaat van God die ‘met ons is’, want de Enige en Ongeziene woont niet in paleizen van koningen, spreekt niet met macht tot ons in dogma’s en wetten, maar gaat gekleed in de zachtmoedigheid van een mens die het ge-knakte riet niet breekt en omziet naar dat wat niet de moeite waard lijkt, zoals de psalm het ons gezongen heeft ‘de arme die steun vraagt zal hij bevrijden, de ongelukkige zonder hulp, hij ontfermt zich over misdeelden en zwakken schenkt hij weer levensmoed.’
Waar deze mens verschijnt knielen koningen voor hem neer, ver-trouwen zij op het licht van God dat hen zal leiden op een andere weg en gaan zij op de sterren reizen, op gedachten snel als licht, zien de grootheid van het kleine in een pasgeboren kind. Zij worden op-nieuw geboren tot kinderen van God want ook zij komen uit Bethle-hem, stad van Juda, zeker niet het kleinste onder de leiders van Juda want daaruit wordt geboren die als een herder mijn volk zal leiden’.
Zijn rijk zal daar ontkiemen waar iemand die gevallen is nog niet voorgoed verloren is, waar brood genoeg voor allen is en waar de een de ander groet en niemand meer gebogen gaat of kruipen hoeft. Wij zullen er niet wijken voor het kwaad en niet buigen voor de macht die kinderen vermoorden laat .Laten wij dankbaar dit visioen van God begroeten en ons buigen voor de Ene die zo naam maakt in onze wereld! Zo moge het zijn! Naar boven

Doop van de Heer: Jesaja 42,1-7; Lucas 3,15-16+21-22

Werd je gedragen of liep jij naar het doopvond? Wie heeft er herinneringen aan haar eigen doop? Hoe oud was je? Wat voor kleren had je aan? Liep je zelf naar het doopvond of werd je gedragen? De meesten van ons moeten het hebben ‘van horen zeggen’ 

Sommige ouders laten hun kinderen dopen omdat dat nou eenmaal zo hoort. Anderen doen het wel overwogen. Bijvoorbeeld omdat zij hun kind iets willen meegeven van wat voor henzelf van levensbelang is. Mijn ouders waren niet katholiek en ook geen lid van de Protestantse Kerk in Nederland, ze waren Doopsgezind. Een kerkgenootschap dat alleen volwassenen doopt. Ik werd niet gedragen naar het doopvond, ik liep er zelf naartoe. Ook hier in de kapel is wel eens een volwassene gedoopt. Ik kan mij herinneren dat bijvoorbeeld ….. enkele jaren geleden, in de paasnacht hier gedoopt werd. 

Voordat ik – ik was 18 - gedoopt werd, moest ik een geloofsbelijdenis schrijven, een document dat ik voorafgaande aan de doopviering moest voorlezen aan de kerkeraad. Zij bevroegen mij vervolgens, om uit mijn mond mijn verlangen en mijn beweegredenen te horen. Dopen doe je niet zomaar, je treedt binnen in de zuster en broederschap van christenen. Je neemt daarmee een taak, een verantwoordelijkheid op je. Na dit gesprek kon ik op de eerst volgende zondag gedoopt worden. Ik kan mij herinneren dat het een feestdag was. Ik had een kleurrijke, samen met mijn moeder gemaakte jurk aan en na afloop kreeg ik van de gemeenteleden felicitaties en cadeautjes. 

Mijn belijdenis was een soort van intentieverklaring. Ik scheef in het kort over wat ik van Jezus wist en waarom deze man, deze zoon van God, zo’n grote indruk op mij maakte. Ik zei dat ik aanvoelde dat Jezus de rest van mijn leven belangrijk voor mij zou blijven en dat ik hem graag beter wilde leren kennen. Ik scheef ook dat ik in de Heilige Geest geloofde, dat ik er op vertrouwde dat deze Geest van God mij de weg zou wijzen op mijn ontdekkingstocht naar mijn roeping, de zin van mijn leven. Vervolgens schreef ik over God. God was en is nog altijd de bron, de dragende kracht van het leven, al het leven, en dus daarmee ook van ons en mijn leven. Dat ik vandaag hier in een dominicaanse habijt sta is niet zo gek, mijn belangstelling en mijn zoektocht naar wat waar en echt is, begon al jong en is sindsdien nooit meer opgehouden. 

Vandaag staan we stil bij de doop van de Heer, Vorige week was het driekoningen en volgende week horen we het verhaal over de bruiloft te Kana. Drie zondagen waarop Jezus aan ons wordt voorgesteld. Je kunt zeggen: hij wordt aan ons gepromoot, aanbevolen. De Driekoningen hadden er geen woorden voor nodig om ons te vertellen hoe bijzonder Jezus is. Uit een ver land afkomstig was een ster aan de hemel voldoende om hen de weg te wijzen. De tafelmeester bij de bruiloft te Kana verbaast zich over Jezus daden. Jezus verandert water in wijn. Het gewone maakt hij meer dan bijzonder. De tafelmeester zegt: andere mensen schenken eerst de goede wijn en dan de mindere soort. Maar U hebt de goede wijn voor het laatst bewaard! Vandaag wordt Jezus bij ons aanbevolen bij zijn doop in de Jordaan. Wij zijn de doopgetuigen en het is God zelf die tot ons spreekt.

13 januari 2019, Holkje van der Veer OP

In het evangelie staat geschreven:
Heel het volk liet zich dopen, en toen ook Jezus was gedoopt en hij aan het bidden was, werd de hemel geopend: en er klonk een stem uit de hemel Jij bent mijn beliefde Zoon Ik Jou vind ik vreugde. ‘ Jesaja geeft ons in de eerste lezing, een soort van profielschets van de zoon: 

God zegt: De zoon, dat is een spiegelbeeld van wie ikzelf ben. In hem wordt mijn geest zichtbaar. Het is geen heerser maar een knecht. Alle volkeren, zullen door hem leren wat recht is. Hij weet zijn tong te beheersen. Hij roept en hij schreeuwt niet. Het gekrookte riet zal hij niet breken. Een verflauwde vlaspit niet doven. Ongebroken en vol vuur zal hij op aarde recht brengen. 

Mensen kunnen zichzelf lelijk vinden, geknakt zijn en geen vertrouwen meer hebben. Geen vertrouwen, noch in zichzelf noch in anderen, geen uitweg meer zien. De zoon van God, aanvaart de mens, ook in zijn gebrokenheid. Hij kijkt je liefdevol aan, waardoor wij tot leven komen. Zijn houding tegenover kwetsbare mensen maakt ons krachtiger, zet ons op onze eigen benen, brengt leven. 

Wacht even: Het evangelie is geen zoetsappig verhaal, de teksten zijn zorgvuldig gecomponeerd om ons te vertellen wie Jezus is. Dopen is kopje onder gaan, door de rivier van de dood heen, opstaan in een nieuw leven. Een parallellie met de doop in de Jordaan vinden we in de momenten rond Jezus dood. Jezus is bang. Hij zegt: "ik moet een doopsel ondergaan, en hoe beklemd voel Ik mij totdat het volbracht is". • Bij het eerste doopsel, de doop in de Jordaan, zegt de vader: "Deze is mijn welbeminde Zoon". Bij 't tweede doopsel, op dag van zijn zijn dood zegt de Zoon: "God, mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?" • Bij het eerste doopsel scheurde de hemel open. Bij het tweede doopsel viel duisternis over het hele land. • Bij het eerste doopsel kreeg Jezus de Geest. Bij het tweede doopsel gaf Jezus de geest.

De doop, zoals wij hier vandaag gedenken kunnen we zien als een begin, het is daarmee ook een sprong in het duister. Als je gedoopt wordt, of het nu als kleine baby of als volwassene is, het gaat over het inslaan van een nog onbekende weg. Het doet mij ook denken aan een bruiloft of een professie, een belofte van trouw zonder te weten wat die trouw gaat brengen of kosten. Het is een keuze vol enthousiasme, een liefdesverklaring zonder restricties, zoals een huwelijksdag in een stralende zon. Maar, wees niet bang. God spreekt ook tot ons, Zijn Geest rust op ons. We hoeven het niet alleen te doen, We worden met liefde aangezien, gedragen en begroet. Zoals we zingen:
Om uw Naam te openbaren
en de aarde te bewaren
als een woonplaats, ruim en goed,
komt U mensen tegemoet.

Om een wereld die in vrede
mensen toekomst geeft en leven,
prijzen wij die ene naam:
grond en licht van ons bestaan
Naar boven

Bruiloft te Kana: Jesaja.62,1-5; Johannes.2,1-11

Toen ik van de week iemand vertelde dat de lezing van vandaag het verhaal van de bruiloft van Kana was, was de eerste reactie, wat een wonderlijk verhaal, in een klap verandert water in wijn. Ja het is een wonderlijk verhaal, maar het gaat niet over een tovertruc. Het is een verhaal om je over te verwonderen in de zin van, wat gebeurt hier? De evangelist Johannes zelf zegt hierover: ' Dit is het eerste wonderteken van Jezus. Hij toont zijn grootheid en de leerlingen geloven in Hem'. We kunnen stil staan bij die grote vaten water of wijn, maar is de vraag niet veeleer wat is de kracht van Jezus? Hoe komt het dat Hij tot zulke grootse daden in staat is?

Misschien kan de eerste lezing van vandaag uit het boek Jesaja ons hierbij helpen, aar staat: Je zult een schitterende kroon zijn in de hand van de Heer, je zult heten mijn verlangen. Zoals een bruidegom zich verheugt over zijn bruid zo zal je God zich verheugen over jou. Jij zult 'Geliefde' heten.
Hier wordt een beeld geschilderd van intense betrokkenheid, van geliefden, je zult heten mijn verlangen

De kracht van Jezus ligt in zijn relatie met het geheim van het leven, het geheim dat we God noemen en dat Jezus zelf zijn Vader noemt. Het is vanuit deze relatie, deze betrokkenheid op het geheim, dat Jezus grootse dingen doet. Het is de kracht van de liefde, de vreugde van de mens om de ander, die je met andere ogen naar de werkelijkheid doet kijken. Wij weten allemaal wat het betekent, wat het met je doet als iemand je ziet staan, als iemand van je houdt. Maar we weten ook wat een gemis en pijn we voelen, als het wegvalt in ons leven. Liefde geeft je vleugels, maar ook geborgenheid. Liefde is geduldig en vol goedheid, ze is niet grof niet zelfzuchtig ze rekent het kwaad niet aan en verheugt zich niet over het onrecht zegt de apostel Paulus(1 kor. 13). Liefde is geen bezit,geen ding, Liefde is een kracht, een vuur. Het zet in beweging en kleurt je leven.

In het verhaal van de bruiloft van Kana komt een heel eigen, maar wezenlijk element van liefde aan bod. In het begin wordt verhaald over de moeder van Jezus, haar naam wordt niet genoemd. Blijkbaar niet van belang in dit verband. Maar dan volgt er een wat vreemd gesprek tussen Moeder en Zoon. Er is geen wijn meer,. Is dat jouw zaak ? Doe maar wat hij jullie zegt. Je zou kunnen zeggen wat een hork is die Jezus. Zo praat je toch niet met je moeder? Of omgekeerd waar bemoei je je als ouder mee. Johannes schildert ons hier hoe Maria haar zoon als het ware uitdaagt om zijn kracht te laten zien. Vervolgens zegt Maria tegen de bedienden, doe maar wat Hij u zegt. Op haar beurt maakt zij de weg vrij voor haar zoon. Het is een van de meest boeiende krachten die in een relatie, in een relatie van liefde, speelt. Elkaar uitdagen of zoals het in het tweede hoofdstuk van

20 januari 2019, Jos Oostrik

 het boek Genesis staat: ze waren elkaar een tegenover . In den beginne, van oorsprong zijn wij elkaar gegeven als gelijken. Wij mogen en kunnen groeien aan elkaar. De ander kan ons bemoedigen, uitdagen een spiegel voorhouden. Hij, zij stelt ons telkens de vraag: Wat kunnen we voor elkaar betekenen? Mag mijn verlangen in jou waar worden? En van de andere kant hoe pijnlijk is het om te ervaren dat de ander er niet meer is, en geen tegenover meer voor jou kan zijn. De theoloog Dietrich Bonhoeffer, spreekt in een van zijn brieven uit de gevangenis over liefde en geliefden, en hij zegt hierover, ze horen bij elkaar zoals een melodie en haar tegenstem. Niet gescheiden maar samen. Symfonisch. Of anders gezegd met de woorden uit het Hooglied: Draag mij als een zegel op je hart, als een zegel op je arm.( Hooglied 8)

Zoals een bruidegom zich verheugt over zijn bruid, zo zal je God zich over jou verheugen. Met andere woorden Hij/ Zij nodigt ons uit om hem/haar als een zegel op ons hart te dragen. En het is precies dit wat Jezus ons heeft laten zien, hij leeft vanuit de relatie met zijn Vader, een betrokkenheid op het geheim van het leven. Waar dat gebeurt gaat er een wereld open, gaan blinden zien en doven horen. Daar wordt recht gedaan, daar wordt niet geschreeuwd, maar met aandacht gesproken. Daar wordt het gewone bijzonder, daar zijn we op heilige grond, daar wordt water wijn. In de loop der eeuwen zijn allerlei mensen ons voorgegaan die leefden uit deze betrokkenheid op de Eeuwige, gelovige mensen, grote heiligen, eenvoudige mensen,mensen die tot wonderlijke dingen in staat waren. Zo zag ik kort geleden een documentaire over Titus Brandsma een pater Karmeliet die omgekomen is in het kamp Dachau. Zijn lotgenoten in het kamp spraken met grote bewondering over zijn mildheid en betrokkenheid ondanks de ellende waar hij in zat. Een voorbeeld wat geloven vermag. Of zoals dat in onze katholieke traditie heet een heilige.

In het beeld van de bruiloft van Kana schildert Johannes ons de grootsheid van Jezus, als de mens die vol is van de Vader .
Deze liefde, deze kracht van onderlinge betrokkenheid, dit gevoel van uitverkoren zijn en gedragen worden, wordt op een heel eigen mystieke, bijna erotische wijze vertolkt in het lied wat we zo dadelijk zullen zingen. Het is een gebed, een diep verlangen om tot leven te komen.
Kom in mij. Win. ontwapen mij.
zie mij. doe mij aan.
weersta mij. wacht mij. delf in mij.
ontdooi mijn naam.ontraadsel mijn bestaan.
Kom in mij.
en ga met mij waar niemand met mij gaat.
Moge het zo zijn Naar boven