1e zondag veertigdagentijd:
Genesis 2,7-9;3,1-7; Matheus. 4,1-11

Ongetwijfeld heeft u gehoord van het begrip Fake News. Het gaat om berichten, mededelingen die de werkelijkheid verdraaien en welke op slinkse wijze via allerlei media worden verspreid. De bedoeling van dit alles is om verwarring , chaos te bewerkstelligen. Wat kun je nog geloven? Wat is echt?

Deze verwarring , deze twijfel ervaar ik ook als ik vandaag hoor dat Jezus door de Geest naar de woestijn wordt gevoerd en door de duivel op de proef wordt gesteld. Wat gebeurt hier? Duivel en Geest trekken samen op. Het lijkt wel of ze met elkaar strijden om die mens Jezus, de zoon van God.
De plaats waar ze elkaar ontmoeten is de woestijn. Woestijn staat symbool voor leegte, dorheid van bestaan. In de woestijn word je terug geworpen op het meest basale. Alle extra’s, alle ballast ben je kwijt. Je staat in je hemd. Je bent naakt, een situatie die we ook in de eerste lezing uit het boek Genesis hoorden: ’ Toen gingen hun beide ogen open en ze bemerkten dat ze naakt waren’ In de woestijn wordt voelbaar wat echt van belang is.

De woestijn is ook de plaats waar het volk van Israël veertig jaar rond trok. Weg uit de slavernij van Egypte wordt het volk op de proef gesteld en leert het vertrouwen te hebben op zijn God. En het is in de woestijn dat God een verbond sluit met zijn volk. De woestijn is de plek waar God en het volk elkaar vinden. Als eeuwen later het volk zijn God vergeet is het die zelfde God die bij monde van zijn profeet Hosea zegt: ‘Daarom zal ik haar meelokken naar de woestijn en tot haar hart spreken’ (Hosea 2,16). De woestijn als de plaats waar je tot in je binnenste geraakt wordt.

In deze godverlaten leegte, deze woestijn, en dat is niet alleen een fysieke plaats , woestijn is ook beeld van een tijd van eenzaamheid, van troosteloosheid, van geslagenheid. Je kunt de woestijn ook opzoeken door weg te trekken uit de hectiek van alle dag en stil te worden, bijvoorbeeld hier in het klooster of in een voettocht. In deze ruimte, deze leegte trekken de Geest en de duivel samen op. Zij stellen de mens, en in de lezing van vandaag Jezus op de proef. Hij wordt als het ware getest. Kiest hij voor eigen gewin of blijft hij trouw aan zijn Vader. Is hij echt de zoon van God of is hij een charlatan. Niet voor niets vraagt de duivel tot twee keer toe: Als je de zoon van God bent….. Blijkbaar wil de evangelist duidelijk maken dat Jezus de zoon van God is . Uit het vervolg blijkt dat zoon van God zijn voor Jezus een heel andere invulling heeft dan voor de duivel.

De duivel legt hem een drietal zaken voor waar hij een keuze moet maken. Als je de zoon van God bent dan kun je van stenen brood maken. Als je de zoon van God bent spring dan van het dak van de tempel want je wordt toch wel gered. Als je mij aanbidt zul je macht hebben. Het zijn drie dilemma’s die ook wij ongetwijfeld zullen herkennen .

1 maart 2020, Jos Oostrik

De eerste gaat over de macht van de techniek. Ook wij zijn in staat om van alles te maken en dat is goed, zeer goed zelfs. We profiteren van de technische ontwikkelingen, zijn blij met nieuw apparaten, blij met medische uitvindingen, maar we weten ook het leven is meer dan techniek, meer dan een auto, meer dan een mobieltje, meer dan een nieuw medicijn, om maar enkele voorbeelden te noemen. Een mens leeft niet van brood alleen.

Een tweede punt van keuze gaat over het springen van de Tempel in de heilige stad. We horen hier een voorbeeld van een vroom mens, de man, de vrouw die precies weet hoe God het wil hebben. Letterknechten die anderen de wet voorschrijven. Het is ook de jihad strijder, de mens die meent met God aan zijn zijde te kunnen doden en zich van alles te kunnen veroorloven. Het is de mens die God naar zijn hand wil zetten, die God voor zijn/haar karretje wil spannen. Het zijn de mensen die precies weten wat God wil en daarmee anderen de wet willen voorschrijven. Het antwoord van Jezus is: stel de Heer uw God niet op de proef, met andere woorden manipuleer God niet.

Het derde dilemma is de verleiding van de macht. Het is de neiging om alles te regelen, om zélf te bepalen wat je wel of niet doet. Het gaat over machthebbers, miljonairs, mensen die zich alles menen te kunnen veroorloven , maar het gaat ook over ons , wanneer wij op onze eigen wijze de regie over het leven willen houden. Het antwoord van Jezus is : Aanbidt de Heer uw God en vereer hem alleen. 

De Geest voert hem naar de woestijn en hij wordt beproefd door de duivel. Creativiteit, inspiratie en chaos trekken samen op. Ik hoor hier in een uitdaging voor ieder van ons . Het leven van alledag biedt ons vele mogelijkheden. Het is goed dat we groeien, dat we nieuwe wegen ontdekken, maar het is ook goed, ja noodzakelijk dat we weerstand ervaren. Het is juist deze weerstand die ons dwingt met zuivere ogen te kijken. Het is de beproeving die ons opent voor dat gene wat echt van belang is. Juist op die momenten in het leven wordt de Geest zichtbaar.

We staan aan het begin van de vastentijd, veertig dagen. Een tijd waar we uitgedaagd worden stil te staan bij wat er gebeurt in en om ons heen. Moge het een tijd van stilte zijn ,van woestijn. Een tijd dat we ons aangesproken weten in ons hart. Een tijd ook waar we ons de vraag durven te stellen, wat is er nu echt belangrijk in mijn leven? Wandelaars weten het uit ervaring een wegversperring kost tijd maar kan soms ook tot mooie vergezichten leiden. Echt leven is een omweg waard. Moge het ons gegeven zijn hier op te vertrouwen en ons te laten raken door Gods Geest. En bidden we met psalm 51: kom en vernieuw mij, maak mijn hart weer zuiver, maak mij nieuw van binnen. Naar boven

2e zondag van de veertigdagentijd:
Genesis 12, 1-4a; Mattheus 17,1-9

1.
 ‘Inzicht geef Ik u, onderrichting, omtrent de weg die gij gaan moet’, aldus de dichter van psalm 32 (vers 8). Tot inzicht komen! Een proces dat zich in ieder mensenleven voordoet. Soms in een definitieve keuze voor een levensstaat, een beroep, en woonplek. Maar vaak ook in een wisselende beweging van weten en niet-weten, van de-weg-kwijt-zijn en de draad weer opnemen. Mislukking en succes, ontgoocheling en euforie, wij weten er, broeders en zusters, allemaal van. ‘Zien, soms even’; maar al te vaak zoeken wij tastend onze weg te gaan. En het kan je dan overkomen dat je tot een ontdekking komt waar je je onverwacht van bewust wordt. Plotseling, als een donderslag bij heldere hemel. Een moment van genade, noemen we dat wel! Alle puzzelstukjes vallen op hun plek. Ja, dít is het! Een verbijsterend inzicht. Wanneer komt een mens tot zo’n inzicht? Welk moment staat hem daarbij voor ogen? Wanneer je het moment probeert te herinneren waarop ‘het’ – ja, wat eigenlijk? – je raakt, of moet je zeggen dat het zich tot je wendt of aan je openbaart, weet je het soms niet meer. Het moment onttrekt zich aan de herinnering. Je herinnert je alleen het ‘ervoor’ en het ‘erna’. Een chemisch proces in het lichaam? Je reinste krankzinnigheid? Of een religieuze openbaring? Wat gebeurde er met Abram, een gevestigd man dat hij zijn land en al zijn menselijke zekerheden opgaf? Waar en wanneer hoorde hij die roepstem van de Heer, zoals geschreven staat in de Schriften? ‘Inzicht geef Ik u, onderrichting, omtrent de weg die gij gaan moet’. Het kan ook gebeuren, broeders en zusters, dat je het moment van inzicht nog precies herinnert. Toen en daar openbaarde zich aan mij een inzicht dat mijn leven volledig op z’n kop zette. Zoals het Pascal overkwam. Enkele dagen na zijn dood in 1662 vond een bediende bij toeval een papier in de voering van de jas van de vermaarde overledene. Het bleek een klein opgevouwen perkament wat later bekend werd als het Mémorial. Pascal droeg het altijd bij zich om de herinnering vast te houden aan een geopenbaarde ervaring die tot dan toe voor hem verborgen was. Het stuk begint met de woorden:
VUUR
God van Abraham, God van Izaäk, God van Jacob,
niet der filosofen en geleerden.
Zekerheid. Zekerheid. Gevoel. Vreugde. Vrede.
God van Jezus Christus.
2.
Een mystieke ervaring, broeders en zusters. Mystiek heeft zijn wortel in het Griekse woord muein: gesloten zijn. En in die ervaring openbaart zich het geheim, het geheim van God als het geheim van mijn eigen leven. Een reis, een religieuze weg van eenwording, van samenbinding. In één geconcentreerd inzicht ga je de dingen anders bekijken. Je ziet geen andere dingen, je ziet de dingen anders.

Je gaat als het ware ‘Je eigen Schrift schrijven’, zoals de titel luidt van het boekje van de schriftgeleerde Han Renckens . Dan wordt dat geheim van God zelf in mijn eigen levensverhaal beschreven. Het verhaal van de Schrift, het verhaal van Abram en dat van de leerlingen van Jezus en ook dat van Pascal en dat van u en van mij is zo’n verhaal. Wat Pascal ervaart is dat de geschiedenis die in de Schriften wordt verhaalt, wordt tot zijn eigen levensgeschiedenis. Lezen is op deze manier een weg tot gedaanteverandering.

8 maart, Bruno Wilderbeek ocso

3.
Het verhaal van de verheerlijking op de berg is het verhaal over een verbijsterend inzicht, het verhaal over wat je misschien zo’n mystieke ervaring mag noemen. De leerlingen hebben een ervaring waarin zij de ware gestalte van Jezus zien, het geheim van zijn persoon. Hij is van gedaante veranderd maar blijft toch dezelfde, verborgen en niet-verborgen tegelijk. Ineens vallen alle stukjes van de puzzel op z’n plek.
Twee gedaanten – het boek van Wet en Profeten, Mozes en Elia schuiven in het beeld. Samen met Jezus belichamen zij de geschiedenis van God met de mensen. Een geschiedenis van veertig jaar woestijn, van uittocht uit slavernij naar bevrijding. Een geschiedenis die in deze veertigdagentijd een bijzonder accent krijgt. Veertig dagen verbleef Jezus in de woestijn, veertig dagen verbleef Mozes zonder spijs of drank op de berg Sinaï (Ex.34,28; Dt. 9,9). En Elia bereikte na veertig dagen, alleen levend van brood en water, de berg Horeb (1 Kon. 19,8). Wat er met de leerlingen gebeurt, is dat hun blikveld van drie personen wordt omgevormd tot één unieke ervaring. “Het bestijgen van de berg als metafoor voor contemplatie: het achter zich laten van alle beslommeringen en ideeën om ontvankelijk te worden voor een boodschap die niet bedacht wordt, maar die voortkomt uit de ruimte van de geest”.
4.
Inzicht én onderrichting! Bij Jezus’ gedaanteverandering stonden Mozes en Elia erbij, dat wil zeggen Wet en Profeten. Het hart daarvan is dat je anderen steeds behandelt als je zou willen dat ze jou behandelen, dat is de hele Wet en de Profeten (Mt.7,12) En daarom moet het dus altijd zo zijn bij verrukkingen: de ontnuchtering bij de hand, opdat het gevaar van het fantastische er niet insluipt. Wanneer de evangelisten hun verhaal schrijven, lang na het leven van Jezus, schrijven hun ervaring met Jezus uit om ons te bemoedigen en te waarschuwen. De puzzelstukjes vallen op hun plek! ‘Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, luistert naar Hem’. De gebeurtenissen rond de doop van Jezus, zijn bekoring, wij hoorden er vorige week over ‘als Gij de zoon van God zijt’, zijn verheerlijking en zijn kruis ‘waarlijk, Hij was een Zoon van God’ worden samengebald in die ene uniek ervaring. Inzicht geven ze en onderrichting. Het goddelijk licht is de mens ingeplant; werkelijkheid die ons echter ook overstijgt. Wat wij over die Werkelijkheid kunnen zeggen is dat aan haar het absolute initiatief toekomt. Anders gezegd: God heeft het eerste woord, ‘uit de wolk klonk een stem’. Dat Woord van den beginne dat zegt: mens sta op; aanbod van leven. Die werkelijkheid geeft aan de mens het bestaan als mens. Het inzicht, het licht dat wij op de berg hebben gezien is echter niet vast te houden. Wij kunnen het niet in onze greep houden, manipuleren, naar de hand zetten. Geen tent om in het geluksgevoel te blijven verwijlen. Het is ons niet gegeven ons onder Gods beschutting hoog op de berg terug te trekken en de wereld de wereld laten. Afdalen van de berg betekent Jezus volgen op de weg die hij gaan moet. Daarbij zal ons de pijn van het lijden wellicht niet bespaard blijven. Jezus instrueert zijn leerlingen aan niemand te vertellen wat zij hadden gezien wetend dat liefde zich moet laten sterven. De leerlingen wilden en konden nog niet begrijpen dat de weg van de verrijzenis loopt via het kruis. Daar, op die andere berg, de berg Golgotha, vindt de definitieve Transfiguratie plaats. De bergtop legt de heuveltop uit – en andersom. Dat inzicht kan zich slechts openbaren in de ruimte van de Geest; kwam pas aan het licht nadat Jezus zijn Geest gegeven had. Het licht van de verrijzenis komt uit de nacht voort omdat het op de nacht is ingegaan. Transfiguratie als prelude van Pasen. Dat het ons mag bemoedigen op onze tocht door deze Veertigdagentijd.Naar boven

4de zondag van de Veertigdagentijd:
1 Samuel 16: 1b, 6-7, 10-13a; Johannes 9: 1-41

Het evangelie van vandaag geeft ons een levendig en dramatisch wonderverhaal. Het gaat niet alleen om de genezing van de blinde man, maar vooral over wat er gebeurt als de man geconfronteerd wordt met tegenstanders en mensen die niet geloven in wat er gebeurde. Laten we naar dit hele verhaal kijken. Johannes heeft het zo opgeschreven.

Hij begint met de toen wijd verbreide overtuiging dat ziekte en ongeluk werden veroorzaakt door iemands zonde. Mensen wilden eigenlijk God de schuld geven voor alles wat er met mensen gebeurt. Maar ze gingen te ver. Het geloof schreef ook geboorteafwijkingen toe aan de zonde van de ouders of de zonde van de baby terwijl hij nog in de baarmoeder zat! Wanneer de leerlingen wijzen op de man die blind was vanaf de geboorte komen ze met een toen veel gehoorde mening, “Rabbi, wie zondigde, deze man of zijn ouders, dat hij blind geboren is?”

We kunnen misschien makkelijk praten over hun naïviteit, maar we horen nog steeds dat ziekte of ongeluk wordt toegeschreven aan God en aan onze daden. “Ik moet wel iets vreselijks gedaan hebben dat God mij op deze manier straft.” Wanneer we al de verwarring en het verstoorde leven voelen dat lijden en nu ook de besmetting met corona-virus veroorzaakt, hoe triest is het dan om extra belast te worden omdat we denken dat God de bron van onze pijn is en dat het een straf is voor iets wat we hebben gedaan! Hoeveel isolement kan zo’n gedachte veroorzaken: geloven dat zelfs God niet bij ons is en dat er mensen om ons heen zijn, die dat ook denken.

Hun gedachten leken een poos geleden wel heel erg gek, maar hoeveel mensen in onze ‘verlichte’ wereld denken nog steeds dat armoede, en de daaruit voortvloeiende kwalen zoals ziekte en korte levensduur, de schuld zijn van diezelfde armen? Jezus beantwoordt hun vraag: “Noch hij, noch zijn ouders hebben gezondigd.” De schuld ligt ergens anders; misschien zelfs bij de mensen die anderen de schuld geven voor hun erbarmelijke omstandigheden! Inderdaad, Jezus Christus wil iets doen dat de fysiek blinde man en andere mensen --ook wij-- zal verlossen van onze blindheid. Hij geneest twee vormen van blindheid bij de man en de leerlingen.
In zijn reactie op de vraag van de leerlingen suggereert Hij dat ook wij betrokken moeten zijn bij wat er gebeurt. Onze niet verlichte manier van denken wordt hopelijk veranderd door deze woorden. We moeten stoppen met het vinden van excuses voor ons gebrek aan betrokkenheid bij de behoeften van de wereld; we moeten een einde maken aan de situaties die blijvende ellende veroorzaken in het leven van vele mensen

22 maart 2020, Antoon Boks OP

 en dat geldt voor onze gedachten over ras, geslacht, economische toestand of seksuele geaardheid van anderen. We worden uitgenodigd om onze medemensen te zien in een waar licht.

Jezus nodigt de blinde man uit zich te wassen in het bad van Siloam. Johannes herinnert ons daarmee aan het feit dat wij door ons doopsel dragers van licht moeten zijn. Eerst dacht de blindgeborene alleen, dat Jezus een profeet was. Dat was al reden genoeg om hem in de problemen te brengen bij de religieuze autoriteiten. Hij wordt geëxcommuniceerd. Later spreekt hij zijn geloof in Jezus uit: “Ik geloof, Heer.” En Johannes voegt eraan toe dat hij Jezus aanbad. Hij is van fysieke blindheid genezen en nu ziet hij wie Jezus is.

Het verhaal weerspiegelt ook de ervaring van de gemeenschap rond Johannes. Als tot Christenen bekeerde Joden dachten ze eerst dat ze Jezus konden volgen binnen het Jodendom. Misschien leek hun geloof op de eerste fase van het geloof van de van zijn blindheid genezen man: ze geloofden dat Jezus een profeet was. Maar hun geloof ging later verder. Uiteindelijk bracht hun geloofsbelijdenis hen in de problemen met hun Joodse families en vrienden. Net als de blinde man werden ook zij verbannen. Stel je voor hoe moeilijk het volgen van Jezus voor hen was geworden. Het begon allemaal gewoon genoeg, maar ze konden zich niet voorstellen hoe ver van hun oorsprong en vroegere levens hun nieuwe inzicht hen zou leiden

Net zoals de eerste etappe van het genezen van het zicht van de man niet het einde was van zijn komst naar het licht, geldt dat ook voor ons. In ons doopsel kregen we het visioen van Jezus als Heer. Met de blinde man aanbidden wij Hem ook. Maar of we nu gedoopt werden als baby’s of later in ons leven, dat was slechts de eerste stap. We kunnen zeggen, dat we eens in duisternis waren, maar nu in het licht van de Heer zijn, maar dan moeten we ook leven als kinderen van het licht. Makkelijker gezegd dan gedaan. Alleen gelaten weten we dat dit niet mogelijk is, maar we staan er sinds ons doopsel niet alleen voor. Jezus is gekomen om ons te vinden en ons te vergezellen op onze weg. We kijken naar Hem om werkelijk kinderen van het licht te zijn. We weten dat we dat licht nodig hebben, omdat we, net als de blinde man, dagelijks worden uitgedaagd door een ongelovige wereld. Tijdens de Paaswake worden we uitgenodigd om via de Paaskaars en het nieuwe doopwater ons opnieuw toe te keren naar het Licht dat ons leidt in een wereld waarin we dagelijks licht van duisternis moeten onderscheiden.
Moge dat iedere dag een werkelijkheid zijn in ons leven. Naar boven

5de zondag van de veertigdagentijd: Johannes 11,1-45

Hoe meer je vertrouwd raakt met het evangelie volgens Johannes, hoe duidelijker het wordt dat de gebeurtenissen die hij vertelt eigen-lijk een getuigenis of een preek zijn. Dat komt heel goed naar voren als wij letten op de plaats waar het verhaal zich afspeelt en de verschillende personen die er een belangrijke rol in spelen. Dat is vandaag ook zo als wij het verhaal horen van de opwekking van Lazarus.

Het heeft allemaal plaats in Bethanië, het ‘huis van de armen’, gelegen op de Olijfberg. Op die berg liggen tot op de dag van vandaag de doden begraven waar, naar joodse overtuiging, op de laatste dag de opstanding van de doden zal plaats vinden, vlak bij Jeruzalem.

In het huis van de armen wonen Lazarus en zijn beide zussen Maria en Martha. De naam van de vriend van Jezus betekent ‘God is Israëls helper’ en het is die naam die werkelijkheid zal worden bij de komst van Jezus die zichzelf het licht noemt dat in onze wereld verschijnt. Maria is de vrouw die aan de voeten van Jezus luistert naar zijn woorden en Martha is degene die het huishouden doet.

Hierbij moeten wij niet alleen denken aan de praktische zaken die bij huishouden horen. In de Joodse traditie is de vrouw des huizes veel meer dan dat, zij is ook degene die het geloof doorgeeft. Daarom is bij het vieren van de Sabbat de moeder degene die het licht ontsteekt, het geloof levendig houdt, waarna de vader uit de Schriften leest en erover vertelt.
Het is Martha die bij Jezus’ aankomst voor hem neerknielt en zegt dat haar broer niet gestorven zou zijn als hij er was geweest. Dat is een regelrechte geloofsbelijdenis, zoals zij eerder ook getuigd heeft van de opstanding der doden op de laatste dag.
Maar dan breekt het licht in de wereld door als Jezus haar zegt dat hij de opstanding en het leven is en dat wie in hem gelooft werkelijk zal leven. Net zoals gebeuren zal op de morgen van Pasen is het een vrouw die haar

29 maart 2020, Henk Jongerius OP

geloof in Jezus uitspreekt. Zij is werkelijk ‘de vrouw des huizes’ zoals haar naam in het Aramees luidt, maar dan in de zin dat zij een ware moeder van Israël is die getuigenis aflegt over Jezus als de gezalfde van God.

Er is één moment in het verhaal dat mij bijzonder raakt en dat is de opmerking die de omstanders maken: ‘zie eens hoeveel hij van hem hield’. Voor mij wordt hier het grondgeheim van dit hele gebeuren openbaar: het is de liefde voor mensen die Jezus zo doet handelen als het verhaal ons vertelt. Hij is in levende lijve de belichaming voor de liefde die God mensen toedraagt. Daarom zegt Jezus ook dat bij-zondere woord ‘Ik ben’ de opstanding en het leven en klinkt de Naam op die ons leven draagt en gaande houdt tot over de grenzen van de dood heen. In hem wordt het lied bewaarheid:

Voor mensen die naamloos, kwetsbaar en weerloos
door het leven gaan,
ontwaakt hier nieuw leven, wordt kracht gegeven, wij krijgen een naam.

Voor mensen die roepend tastend en zoekend
door het leven gaan,
verschijnt hier een teken, brood om te breken: wij kunnen bestaan.

Voor mensen die vragend, wachtend en wakend,
door het leven gaan,
weerklinken hier woorden, God wil ons horen: wij worden verstaan.

Voor mensen die hopend, wankel gelovend
door het leven gaan,
herstelt God uit duister Adam in luister: wij dragen zijn naam.

Dat het zo mag blijven, alle dagen van ons leven.
Naar boven

Palmzondag: Mattheus 21,1-11

Onze Palmzondag liturgie zouden we eigenlijk hebben moeten openen met een processie. We deden het wel eens buiten, maar soms is het te koud, of te winderig of regent het, van daar dat we het dan achter in de kapel deden, maar dat kan allemaal niet meer vanwege de uitbraak van de corona-virus.

We hoorden dat Jezus op het punt staat Jeruzalem binnen te gaan. Hij hoefde dat niet te doen. Hij had van gedachten kunnen veranderen. Toen hij naar Jeruzalem reisde, stuitte hij steeds meer op verzet. Aan het begin van zijn reis kreeg hij een enthousiast welkom van de menigte. Maar de religieuze autoriteiten werden steeds vervelender en brachten dat verzet op een steeds duidelijker manier. Zelfs de menigte, die hun Hosanna’s schreeuwden toen Hij de stad binnenkwam, zullen binnenkort zwijgen. Zijn leerlingen zullen ook de benen nemen, want toen Judas en een grote menigte, gestuurd door de opperpriesters en ouderlingen van het volk met zwaarden en knuppels bewapend Jezus arresteerden verlieten alle leerlingen Hem en vluchtten.

Jezus had deze neergang in zijn populariteit voorspeld. Hij had met zijn leerlingen gesproken over zijn naderend lijden en dood. Hij had het wel in de gaten gehad. Hij had zijn heel belangrijke teksten kunnen veranderen: over Gods koninkrijk dat open staat voor alle mensen, zelfs de heidense buitenstaanders; over de laatste die eerste en de eerste die de laatste is; over zijn aanwezigheid bij de minst bevoordeelde van de samenleving; over Gods overvloedige vergeving; over een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, maar dat deed Hij niet. In tegenstelling tot degenen die op zoek waren naar de goedkeuring van zoveel mogelijke mensen, bleef Hij trouw aan Zijn woorden en bleef Hij Zijn boodschap prediken op de weg naar Jeruzalem.

Daarom vinden we vandaag de trouwe Zoon van God in Jeruzalem om lijden en dood onder ogen te zien. Hij zal worden gemarteld, bespot ook al riepen veel mensen vandaag nog: "Heil, koning van de Joden!" De langverwachte koning is Jeruzalem binnengegaan om het uitverkoren volk te bevrijden, maar niet op de manier waarop zij of wij hadden gehoopt of verwacht. "Zie je koning komt naar je toe, zachtmoedig en rijdend op een veulen van een lastdier." Waar is de ridder op het witte paard? De weg naar vrijheid begint met een totale nederlaag. Wie had kunnen voorspellen dat Jezus als Zoon van God voor deze manier zou kiezen? Misschien iemand die de profetie van Jesaja van vandaag had gelezen en erover had nagedacht. Het gaat over de dienaar die het lijden accepteert dat gepaard gaat met trouw zijn aan Gods oproep. Jezus is die Dienaar, vastbesloten om de zending die God hem gaf te voltooien en het lijden dat zending met zich meebrengt te aanvaarden.

5 april 2020, Antoon Boks OP

Wanneer mensen zien dat anderen iets ernstigs, een zware ziekte of dood ervaren, dan deinzen velen van hen daarvoor terug. Dan hoor je vaak: "Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen." Dus zwijgen zij of wij dan maar en geven geen troost. Troost hebben die mensen met pijn hard nodig. Anderen doen pogingen om iets te zeggen, hoewel ze zich ontoereikend voelen. Woorden klinken leeg en zijn vaak nietszeggend in het licht van pijn en mysterie. Waar halen we woorden vandaan op zulke momenten? We putten uit onze eigen ervaring, want we hebben het allemaal wel eens meegemaakt: er was pijn bij falen, teleurstelling, angsten, ziekte van onszelf en anderen, waaronder de dood van dierbaren. Soms reiken we toch diep in onze herinnering om iets te zeggen, want we herinneren ons hoe we werden getroost door de woorden van een ander toen we daar heel erg om zaten te springen. Soms hebben we maar een paar woorden in dergelijke omstandigheden nodig.

Soms is zwijgen en gewoon bij mensen blijven staan of zitten al iets, dat we kunnen doen. Dat is een ander soort praten en het kan boekdelen spreken. De lezing uit de teksten van de profeet Jesaja over de dienaar van God, die God heeft leren spreken om uitgeputte mensen bij te staan en die niet beschaamd zal worden. Deze dienaar lijdt voor het doen van die taak. Maar God wil dat er woorden tot de vermoeide mensen worden gesproken en daarom staan elke dag de oren van de Dienaar open om opnieuw te horen wat God wil zeggen en doen.

Als we de Goede Week ingaan, moeten we op de eerste plaats luisteren naar Gods Woord zijn, want God wil dat niet alleen Jesaja, maar wij allemaal woorden spreken dat de vermoeide mensen zullen helpen om te leven. God wil ook onze tongen trainen, zodat we tot vermoeide mensen kunnen spreken en hen kunnen helpen.

Deze week spreekt Jezus, Gods Zoon en Dienaar, woorden om ons bij te staan in het lijden en de duisternis van de wereld. Hij heeft net als Jesaja zijn gezicht hard gemaakt als vuursteen. Hij vertrouwt op God en toont ons Gods vastberadenheid om bij ons te zijn in pijn. God is onze duisternis binnengegaan en die duisternis wordt nu bewoond. Jezus' leven, dood en opstanding spreken woorden van troost aan vermoeide mensen en geven kracht aan allen die kunnen wankelen in hun geloof en toewijding aan Hem.

Deze week zijn we op de eerste plaats toehoorders en toeschouwers, om woorden te leren spreken tot vermoeide en lijdende mensen, om te doen wat vermoeide en lijdende mensen nodig hebben. Laten we dan putten uit wat onze oren hebben gehoord en onze ogen hebben gezien van wat er met Jezus gebeurd is in die lang vervlogen dagen. Hij is tot vandaag en ook in de toekomst onze Verlosser.
Moge dat werkelijkheid worden in ons leven van alle dag.Naar boven

Witte Donderdag: Johannes 13,1-15

Toen ik eens op bezoek was op Aruba en een medebroeder bezocht, was het eerste wat hij me vroeg of ik een douche wilde nemen. Het was een gebaar van gastvrijheid want zo wist je heel goed dat je echt welkom was!
In zuidelijke landen staat de gastvrijheid hoog aangeschreven. Wij zien dat ook in het verhaal van Abraham die drie vreemde gasten ontvangt. Hij maakt een maaltijd voor hen klaar.

Vanavond is Jezus de gastheer bij de viering van het Paasmaal en het is daarbij opvallend hoe hij zich gedraagt. Johannes is er een meester in om niet alleen een verhaal te vertellen maar om daarin de diepere betekenis ervan te verkondigen.

Jezus gedraagt zich als een bediende, of in de termen van die dagen, hij deed het slafelijke werk en waste de voeten van zijn tafelgenoten. Hij geeft niet als de heer van het huis opdracht aan een bediende, maar gedraagt zichzelf als de minste van de aanwezigen. Daarom horen wij hem ook zeggen ‘jullie noemen mij leraar en heer, en dat ben ik ook, maar als ik jullie voeten gewassen heb, dan moeten jullie ook elkaars voeten wassen’.
Als je voeten gewassen zijn, dan kun je weer verfrits op weg gaan, het is een bevrijdend gebaar, een ritueel dat herinneringen kan op-roepen aan situaties waarin je niet meer verder kon, zoals de Isra-elieten in Egypte, die daar slafelijk werk moesten doen en geknecht werden in het Angstland zoals Egypte heet. Maar uit dat land zijn ze bevrijd en hebben de dwingelandij van zich afgeschud om, zoals er geschreven staat. ‘een maaltijd te houden in de woestijn’. Mensen worden niet geboren en zijn niet geschapen om een slavenbestaan te leiden maar om tot een nieuwe gemeenschap van vrije mensen te groeien. Zo maken zij woestijn tot 

9 april 2020, Henk Jongerius OP

vruchtbaar land, wildernis be-woonbaar, scheppen zij uit chaos een nieuw land, een land van belof-te! Dat feest van bevrijding, van overgang naar een nieuwe toekomst werd gevierd met Pesach dat ‘sprong’ betekent, overgang naar een nieuw leven. En bij dat bevrijdingsmaal, dat gedenken van een God die mensen niet vergeet maar hen redden wil van de dood, maakt Jezus in een gebaar duidelijk wat de betekenis is van het breken en delen van brood en het drinken van de beker waarmee God wordt geprezen en gezegend: het gaat om bevrijding, het losmaken van banden, het wassen van de voeten zodat zij weer nieuw en krachtig een andere weg kunnen gaan.

‘Doet dit tot mijn gedachtenis’, horen wij Jezus zeggen en wat bete-kent dat anders dan het volgen van Jezus in zijn bevrijdend en ver-nieuwend handelen van mensen, in zijn voetspoor gaan, zijn lichaam worden in deze wereld, een bron van hoop op een nieuwe wereld zoals die oorspronkelijk bedoeld is, een wereld waarin mensen elkaar lief hebben, met vallen en opstaan en het visioen van die goede we-reld niet uit het oog verliezen.
Waar wij samen de Naam van God zegenen in dankzegging worden wij schoon gewassen, worden zonden vergeven en worden wij nieuw geboren, ontvangen wij de Geest die Hem bezielde om niet neer te zitten bij de feiten, niet gevangen te blijven in een wereld waarin mensen elkaars vijanden te zijn, maar onbevreesd en hoopvol elkaar tegemoet gaan in het besef dat waar vriendschap en liefde is, God zelf in ons midden is.

Vieren wij vanavond dankbaar dit geheim opdat wij allen kinderen worden van één Vader en kind aan huis zijn bij de Allerhoogste die ons draagt en het werk van zijn handen nooit verlaten zal. Zo moge het zijn! Naar boven

Pasen 2020: Johannes 20: 1-9

Duisternis is er in het begin van het evangelieverhaal van vandaag. De duisternis van het lege graf; de duisternis van het niet weten; de duisternis van het verlies; de duisternis van wat de leerlingen hadden gezien: Jezus' gevangenneming, lijden en dood, totdat de andere leerling het graf in ging, zag en geloofde.

Petrus en de andere leerling zagen dezelfde dingen: het lege graf en de grafdoeken netjes gevouwen, maar die andere zag met een licht dat niet fysiek aanwezig was in het graf. Hij zag met hetzelfde licht dat Jezus de blinde man (van Johannes 9: 1-41) gaf die, nadat hij weer kon zien, aan de religieuze autoriteiten moest uitleggen wat er met hem gebeurd was. Maar… Hij zag later op een veel dieper niveau wie Jezus was, want toen Jezus hem weer tegenkwam, vroeg Hij de man of hij in de Zoon des Mensen geloofde. De man zei: "Vertel me wie Hij is, zodat ik in Hem zou kunnen geloven.” Jezus antwoordde: "Je ziet Hem. Hij spreekt nu met je.” De man beleed toen zijn nieuwe geloof in Jezus, "Ik geloof, Heer." Hij zag toen met de ogen van het geloof. 

Als Jezus' lichaam in het graf was geweest toen Maria daar aankwam, dan zou ons christelijke geloof slechts de herinnering zijn aan een wijze, wonderbaarlijke en meelevende stichter. We zouden Zijn voorbeeld hebben om naar te leven. En…. "Wat zou Jezus doen?" zou ons leidende beginsel zijn voor ons dagelijkse gedrag. We zouden nadenken over Zijn leven en proberen af te leiden wat Hij vandaag zou kunnen doen. Maar… het lichaam was er niet, het was weg.

Waarom vonden ze een leeg graf? Maria zelf komt met een verklaring; "Zij hebben de Heer uit het graf gehaald." Wie kunnen die 'zij' zijn? Misschien wel de Romeinse bezettingsmacht, die wilde voorkomen dat Jezus' volgelingen een heiligdom zouden maken voor Hem. Ze zouden hebben willen verhinderen, dat de menigte, die Jezus hadden zien preken en Hem wonderen hadden zien verrichten, het graf zouden gaan vereren en later zouden proberen om hun land te bevrijden. Of misschien waren 'zij' de religieuze leiders die zich zo uitgedaagd voelden door Jezus, dat ze er alles aan wilden doen om Hem het zwijgen op te leggen. 

Er zijn mensen geweest, die hebben geprobeerd om de afwezigheid van het lichaam en de verschijningen van de herrezen Heer op deze manier uit te leggen. Misschien waren Jezus' volgelingen zo overmand door hun verlies en verdriet dat de verrezen Christus een verzinsel van hun verbeelding was. Ze dachten dat ze Hem zagen opstaan omdat ze dat wilden en in hun hysterie renden ze naar buiten om 'het woord te verspreiden'. Dan zouden wij, gelovigen, die vandaag Pasen vieren, het resultaat zijn van hun met verdriet gevulde, fictieve hysterie. Is dat niet een heel enge gedachte op deze Paaszondag? Hoe gaan we de opstanding bewijzen? Ik zeg het maar meteen: Dat kunnen we niet.

Vandaag kunnen we ons identificeren met degenen die het lege graf hebben gezien. We kennen zeker mensen die, net als Petrus niet weten wat ze over dit alles moeten denken in hun dagelijkse leven. Duisternis doordringt hun leven, net als in het evangelie van vandaag. Maar er is een lichtstraal aan het einde van het verhaal toen "de andere leerling van wie Jezus hield," in het graf keek en hoewel hij niets meer zag dan de anderen, geloofde.

12 april 2020, Antoon Boks OP

Zien, in het evangelie volgens Johannes, is met de ogen van het geloof zien. De geliefde leerling 'zag en geloofde'. Dat is vandaag ook de uitnodiging aan ons: zien wat de geliefde leerling zag en geloven in de Verrezen Christus. We kunnen niet bewijzen dat Hij leeft door te redeneren of te verwijzen naar historische bewijzen. Het graf is leeg en veel mensen hebben hun eigen uitleg voor wat er gebeurd is. We geloven zelfs zonder te zien in Zijn nieuwe leven. 

Wij geloven dat de Verrezen Christus voor ons een overwinning op de dood heeft behaald. Hij heeft ons niet alleen een herinnering en richtlijnen gegeven voor het leven, maar Zijn nieuwe leven: Zijn Geest in ons gegoten. We zijn opgevoed met Christus, zodat we nu in staat zijn om het leven te leiden dat Christus leefde, omdat Hij ons een nieuw leven heeft gegeven. Er zijn veel goede mensen in onze wereld. We zien het in deze tijd van het corona-virus. Hun leven, liefde en zorg voor anderen weerspiegelt dat. Ze zijn voorbeelden van medeleven voor mensen in nood. Ze leven een heel goed leven, misschien zonder geloof in de Verrezen Christus en Zijn openbaring van Gods liefde voor de wereld. 

Hun goedheid daagt ons uit om te vragen: stel dat het graf niet leeg was toen Maria en de leerlingen daar aankwamen; of stel dat de eerste verklaring van de leerlingen juist was, dat inderdaad "zij" het lichaam van Jezus hadden gestolen? Zouden we niet nog steeds goede en fatsoenlijke mensen zijn die onze gaven en talenten op een verantwoorde manier gebruiken om anderen in nood te helpen, zonder geloof in de Verrezen Heer? Misschien wel.

Maar Hij zou niet degene zijn, die door Zijn leven heeft laten zien hoe Hij een volledig menselijk leven kan leiden door te leven en te sterven omwille van anderen. We zouden niet weten hoe te leven door Zijn voorbeeld van liefde en mededogen. We zouden de Verrezen Christus niet hebben als degene die Petrus vandaag in Handelingen beschrijft, die gelovigen 'vergeving van zonden door Zijn naam geeft'. Geloof geeft ons een visioen dat onze sterfelijke ogen ons niet kunnen geven. Terwijl anderen slechts een leeg graf zien en hun vermoedens hebben, geloven we dat Christus bij ons blijft en ons Zijn nieuw leven geeft. Het is de Verrezen Christus die Gods voortdurende liefde en vergeving aan ons blijft openbaren opdat wij liefde en vergeving aan anderen laten zien. 

Hoe zijn we gekomen tot geloof in de Verrezen Heer. Zijn verschijningen nodig? Blijkbaar niet, want de geliefde leerling komt tot geloof met een leeg graf. Wij hebben geen persoonlijke ontmoetingen met Christus gehad zoals Maria Magdalena en de andere leerlingen gehad hebben. Ons geloof in de Verrezen Christus komt door ons doopsel. Wij zijn als de leerling die in het lege graf keek en geloofde. Ook wij kunnen zien omdat we, net als de blinde man, gewassen zijn in ons doopwater. 

We sluiten ons vandaag aan bij de leerlingen terwijl ze in het lege graf kijken. Wij zien samen met de geliefde leerling meer. We zien een nieuw leven in de wereld; we zien mogelijkheden voor verandering in onszelf, want die zijn nu voor ons beschikbaar door Jezus van Wie we geloven dat Hij uit de dood is herrezen.
Moge dat werkelijkheid blijven alle dagen van ons leven.Naar boven

Beloken Pasen: Handelingen 2,42-47; Johannes 20,19-31

Vandaag hoorden wij het officiële slot van het evangelie van Johannes. Het hoofdstuk dat hierna komt, is er later aan toegevoegd. In de laatste regels vat de evangelist nog eens samen waarom hij deze woorden heeft opgeschreven: ‘opdat gij zult geloven dat Jezus is: de Gezalfde, de zoon van God en opdat gij, gelovend, leven hebt in zijn naam!’

Johannes spreekt over geloven als over ‘zien’. Wij hoorden het van Maria Magdalena die Jezus ziet bij het graf en ook over de twee leer-lingen die naar het graf gingen. Het is daar de geliefde leerling die ‘ziet en gelooft’ en vandaag horen wij over Thomas die er niet bij was toen Jezus verscheen aan de leerlingen en graag wil zien. 

Hij wil eerst de tekenen van Jezus’ lijden zien en aanraken alvorens hij gelooft. Die Thomas is een bijzondere man, hij wordt ook wel Di-dymus genoemd wat tweeling betekent. Een wonderlijke aanduiding waarin wij mogen beluisteren dat wij die van hem horen als een twee-ling met hem verbonden zijn, als twee druppels water op hem lijken. Hij wijst ons vandaag de weg die naar het waarachtige zien van Jezus leidt. 

Ook wij hebben, net als Thomas, de Heer niet gezien en moeten af-gaan op wat ons over hem verkondigd wordt en daar hebben wij, als je de taal van het verhaal goed begrijpt, een week voor nodig. Die week doet denken aan de dagen van de schepping. 

Geloven is langzaam maar zeker tot het inzicht komen dat deze mens, gemarteld, gekruisigd en vermoord, degene is die ons zal her-scheppen tot nieuwe mensen.

19 april, Henk Jongerius OP

Het is op de eerste dag van de week, de achtste dag, dat Jezus blaast over zijn leerlingen en dat herinnert ons aan God die de levensadem blaast over Adam, de mens, zodat hij werkelijk kan leven. 

Het is met andere woorden - voor wie het kunnen zien - God zelf die in Jezus een begin maakt met een nieuwe schepping. Dat wordt tref-fend verbeeld in de Handelingen van de apostelen waar wij horen hoe dat nieuwe leven eruit ziet: ‘allen die het geloof hadden aangenomen waren eensgezind en bezaten alles gemeenschappelijk. Zij verkoch-ten hun bezittingen en verdeelden alles onderling’. Hier zien wij de nieuwe schepping voor ons, waar mensen waarachtig delen met el-kaar.
Ook Thomas is gegroeid naar dit nieuwe leven en brengt dat indruk-wekkend naar voren als hij zijn geloofsbelijdenis uitspreekt: ‘mijn Heer en mijn God’.

In de tijd waarin het Johannesevangelie werd geschreven was dit een cultische formule waarmee de keizer van Rome zich liet aanspreken. Als Thomas, de gemeente van Jezus of wij als kerk dit van hem zeg-gen betekent dit dat Hij de ware koning en vorst van deze wereld is. Het is de belijdenis van de Ene God die in het leven van Jezus onder ons verschenen is. Er wordt hier dus geen kerkelijke dogma van de opstanding uitgesproken maar getuigenis afgelegd van ons vertrou-wen in Jezus die de Opgestane is die in ons midden leeft. Hem mogen wij ons leven lang vertrouwen, want hij zal tot ons blijven spreken van het lijden dat hij heeft ondergaan en de nieuwe toekomst die in hem begint. Hij spreekt tot op vandaag een woord van vrede tot al wie hij ontmoet, het kwaad is dood verleden, de schepping wordt weer goed!Naar boven

3e zondag van Pasen:
Handelingen 2, 14.22-28; Lucas 24, 13-35

1. Hoe kom je, broeders en zusters, na de catastrofe van Goede Vrijdag, de dood van Jezus aan het kruis, tot geloof in de levende Heer? Vorige week beluisterde wij het verhaal van Thomas die de niet zo toepasselijke bijnaam van de ongelovige kreeg. Want het geloof als dragend element in het menselijk leven, in de zoektocht van de mens kenmerkt zich immers door zowel perioden van twijfel, onzekerheid, van tastend zoeken, als perioden van hoop en vertrouwen. Geloof zoekt tastend zijn weg.
En ook vandaag lezen wij een verhaal waarin wij zien hoe de tocht van Emmaüsgangers een weg is van ongeloof naar geloof. Naar geloof in de levende Heer. Lucas schrijft zijn verhaal voor mensen die de vraag stellen hoe je ogen voor de levende Heer opengaan en hoe de realiteit van zijn aanwezigheid kan worden ervaren. Mensen die het moeilijk hebben met de belijdenis dat Jezus leeft; zij vragen zich af langs welke weg die levende Heer dan wel te vinden is.

2. Wie wil begrijpen, wie tot inzicht wil komen, moet, zo lijkt het evangelieverhaal ons voor te houden, eerst stil worden, moet tot stilstand komen. Dat is wat onze maatschappij in deze tijd van crisis ook is overkomen. De maatschappelijk radertjes draaien veel langzamer en soms zelfs niet meer. Er is veel angst en onzekerheid over onze toekomst. Maar ook lijken velen tot de ontdekking, tot het inzicht te komen dat wij in onze hectische maatschappij veel verloren lijken te hebben. Naast alle problemen die zich voordoen zijn er ook nieuwe uitdagingen, nieuwe kansen. Zoals de krantenkoppen van afgelopen week doen vermoeden. ‘Deze crisis kan het keerpunt zijn van te ver doorgeschoten globalisering’ of ook ‘Ik hoop dat er nu iets verandert, we konden zo toch niet verder?’.
In Emmaüsverhaal is er een moment waarin er een stilte valt. ‘En zij bleven met somber gelaat staan’. Met deze woorden wordt ons verteld dat het reisgezelschap op weg naar Emmaüs tot stilstand komt. Er is een moment van zwijgen geweest. Even valt er een stilte. Zwijgen en stilte: ze kunnen terneerdrukken en in de ruimte zetten. Ze kunnen opsluiten en isoleren. Een isolement dat velen van ons, met name veel ouderen, op dit moment terneer drukt. Zwijgen en stilte, ze kunnen ook verwachting en verlangen uitdrukken. Wat maakt het verschil? Of beter: wie maakt het verschil? Het is de stem van de vreemde Metgezel. Hij loopt mee, vergezelt, stelt de levensvraag, veroorzaakt het stilstaan en de stilte die er valt. De reizigers worden bevraagd en in hun loop gestoord. Door de bemoeienis van deze Vreemdeling. Hij zet de reizigers stil, maar Hij zet hen niet vast. Het sombere gelaat van de twee wordt in het gelaat van de Derde ontvangen en ontmoet. En dan de woorden van die Vreemdeling:
“O onverstandigen, die zo traag van hart zijt in het geloof aan alles wat de profeten gezegd hebben!” Nadat Lucas ruimte heeft gegeven aan vragen, twijfels en teleurstelling wordt nu de Schrift naar voren gehaald. Vanuit de Schriften wordt licht gebracht in de duistere en ergerniswekkende kruisdood. De Messias kon zijn heerlijkheid slechts binnengaan nadat hij God tot in de uiterste vervreemding van lijden en dood had beleden.

3. De gebeurtenissen die het einde van het leven van Jezus bepaalden worden verbonden met de Paaservaring. Op Witte Donderdag hebben wij

26 april 2020, Bruno Wilderbeek ocso

een mandaat, een opdracht gekregen: deel je leven met elkaar zoals Ik jullie heb voorgedaan. Blijf dit doen om mij te gedenken, hebt elkander lief. Wees brood, word brood voor elkaar en je zult leven!
‘Hij nam het brood, sprak de zegen uit, brak het en reikte het hun toe’.
De heilige monnik-paus Gregorius de Grote (gestorven in 604) geeft in een van zijn preken een aanwijzing hoe wij het evangelie van vandaag mogen verstaan. De Emmaüsgangers herkennen Jezus aan het breken van het brood. “Niet bij het aanhoren van Gods geboden werden zij verlicht, maar pas bij het uitvoeren daarvan gingen hun de ogen open. Er staat immers geschreven: ‘Niet de hoorders van de wet zijn rechtvaardig in Gods ogen; alleen de onderhouders van de wet zullen gerechtvaardigd worden’(Rom. 2,13). Wie dus wil begrijpen wat hij heeft gehoord, moet zich haasten om het gehoorde in praktijk te brengen. Want de Heer werd niet herkend toen Hij sprak, maar Hij liet zich kennen toen men Hem een maaltijd aanbood.”

4. Als antwoord op de vraag waar de levende Heer kan worden ontmoet, wijst Lucas zijn gelovigen op de Schrift en de Eucharistie als bevoorrechte ontmoetingsplaatsen. Des te pijnlijker is het dat wij als geloofsgemeenschap die eucharistische ontmoetingsplaats in deze crisistijd moeten missen. Wij ervaren met z’n allen hoe pijnlijk de afstand zijn kan wanneer ons het bijeenzijn in het breken en delen wordt ontzegd. Juist in de eucharistie zijn mensen fysiek bijeen om brood en wijn met elkaar te delen. Misschien worden wij daarom als geloofsgemeenschap juist nu meer dan ooit opgeroepen tot verantwoordelijkheid bij afwezigheid, een oproep om tot geloof te komen. Door in onze belijdenis van dag tot dag de gedachtenis aan de weg van dood en opstanding die Jezus ging levend te houden. Door ook buiten onze samenkomsten een tastbare wereld oproepen die niet alleen spreekt over zichzelf, maar verwijst naar God. 

5. Een wereld die verwijst. En wat je dan ziet, is meer dan wat het is. “Nu gingen hun de ogen open en zij herkenden Hem, maar Hij verdween uit hun gezicht”. Door het zichtbare naar het onzichtbare; verbinding van het tijdelijk met het eeuwige, van het menselijke met het goddelijke. Sacrament noemen wij dat: werkzaam teken van Gods heil en genade. Gods genade wordt zichtbaar, hoorbaar, voelbaar. Met Pasen vieren wij dat Christus het eerste en grootste sacrament is. Hij is het oersacrament. De theoloog Edward Schillebeeckx sprak over Christus als ‘het sacrament van de Godsontmoeting’. Mensen kunnen God doorschijnen. Rakelings nabij…onzegbaar nabij… anderhalve meter hoeft dan geen onoverkomelijke afstand te zijn. Jezus, de Verrezene, doorschijnt God. Bij uitstek ‘afdruk’ van Gods hand in de mens, bij uitstek sacrament van de goddelijke waardigheid van de mens. Dat inzicht wordt vruchtbaar in de paaservaring van de Emmaüsgangers, van de leerlingen. En ook wij worden uitgenodigd dat inzicht vrucht te laten dragen. Hoe dan? Wie dus wil begrijpen wat hij heeft gehoord, moet zich haasten om het gehoorde in praktijk te brengen. Keren wij terug naar Witte Donderdag. Naar het mandatum, naar de opdracht die Jezus zijn leerlingen gaf. Wast elkaar de voeten! Leef in liefde met elkaar tot mijn gedachtenis en maakt zo in uw daden waar dat leven delen is.Naar boven

4e zondag van Pasen:
Handelingen 2: 14a, 36-41; Johannes 10: 1-10

In de afgelopen zondagen hebben we enkele voorbeelden van krachtige en gevarieerde predikers gehad. Jezus, maar ook Johannes de Doper bij de Jordaan; de vrouw bij de put die het nieuws over Jezus naar de bewoners van haar stad brengt; Maria Magdalena, die het nieuws van de herrezen Christus aan de apostelen vertelt en nu Petrus’ preek op Pinksteren. Een goede prediker is gezegend door de Geest, zoals Petrus dat was op Pinksteren. Maar de Geest werkt verder dan de predikant, die een verlangen in de luisteraars oproept om het gepreekte woord te horen en erop te reageren. 

Daarom verwonderden de mensen die Petrus op deze dag hoorden zich niet alleen over zijn welbespraaktheid. Zij reageerden toen Petrus sprak over wat God in Jezus had gedaan. “Wat moeten we doen, mijn broeders?” was hun vraag. Ze luisterden en ze wilden veranderingen in hun leven aanbrengen. Voor het geval we dachten dat de Heilige Geest op Pinksteren alleen in de apostelen werkte, is het heel duidelijk dat de Geest ook de luisteraars bewoog. Hun verlangen om op het Goede Nieuws te reageren is een geschenk van de Geest.

ods Woord geeft ons niet alleen informatie. Het dringt er ook bij ons op aan om te reageren op het Evangelie. Toen we gedoopt werden, begonnen we aan een levenslang proces van bekering en groei. Elke keer als we horen van het leven dat God ons biedt, is de Geest aan het werk in ons en dringt er bij ons op aan om opnieuw te reageren. De Handelingen van de Apostelen is niet alleen geschreven om ons te vertellen over de eerste generatie Christenen. Het vertelt ons ook over hoe de Geest werkt in onze tijd. Daarom kunnen ook wij de vraag stellen: ‘Wat moet ik doen om goed te reageren?’ Of, om het anders te zeggen: ‘Wat moet ik doen?’ Als we die vraag hebben gesteld, kunnen we luisteren naar de Geest, die ook tot ons spreekt.

3 mei 2020, Antoon Boks OP

De Handelingen is een boek van verwondering en lof omdat de eerste gelovigen voelden dat de Geest aan het werk was door zichtbare tekenen en innerlijke ingevingen. De mensen die Petrus hoorden beseften dat ze niet meer kunnen geloven en handelen zoals ze vroeger deden. Zij en wij leven in de tijd na Jezus. Door de boodschap van Petrus vandaag te aanvaarden, moeten ook wij leven volgens de leer van Jezus. Aan ons, gedoopte mensen, heeft God een nieuwe belofte gedaan. De Geest is de gave die we hebben gekregen om ons leven te veranderen. Als we de vraag stellen: Wat moeten we doen? zijn we ervan verzekerd dat de Geest er ook zal zijn om ons te helpen de noodzakelijke veranderingen in ons leven aan te brengen om beter op God te reageren. Net als de mensen die luisterden naar Petrus horen we deze boodschap.

“Bekeer je”, horen we Petrus zeggen, om niet meer te horen bij ‘deze corrupte generatie.’ We hernieuwen onze doopbeloften. Hopelijk zijn we daarom na deze viering betere Christenen. Iedere keer dat we een kruisteken maken, zeggen we een stil gebed waarin we God vragen om ons te helpen trouw te blijven aan het Evangelie van Jezus door Hem na te volgen.

Wij zijn fysiek kwetsbaar en zondig en gaan eens dood. Bij ons kwam en komt Jezus van Nazareth, de charismatische prediker die zich openbaarde als Gods definitieve profeet: Gods eigen Zoon. Hij schokte mensen door Gods genade en vergeving rechtstreeks aan allen te verkondigen, ongeacht ras, klasse, stam of religie. Hij overtuigde velen dat Hij door goddelijke macht verloren levens kon veranderen door genezing en wonderen. Het kruis van Christus heeft onze sterfelijkheid en onze zwakheid in zich opgenomen. Als we vertrouwen hebben in Jezus zullen we leven vinden en niet de dood. Door het mysterie van het kruis en de verrijzenis werd Hij de bron van eeuwige zaligheid voor alle mensen.
Mogen we daarin steeds blijven geloven.Naar boven

5e zondag van Pasen:
Handelingen 6,1-7; Johannes 14,1-12

Het is dit jaar 35 jaar geleden dat wij kennismaakten met de Acht Mei Beweging bij gelegenheid van het bezoek van paus Johannes Paulus II aan ons land. Daarin sloot men aan bij het door paus Johannes de 23ste in gang gezette verlangen om de ramen van de kerk te openen en haar ‘bij de tijd’ te brengen. Zij moest niet langer de bewaarder zijn van eeuwige geloofswaarheden, maar getuigen van het belang van het evangelie in deze tijd en daar vorm aan geven.

Er waren positieve wensen, met name wat de ambtsdragers betreft, de positie van vrouwen en de gezamenlijke verantwoordelijkheid voor de plaatselijke geloofsgemeenschappen, zoals wij ook hoorden van de eerste volgelingen van Jezus in de Handelingen van de Apostelen, maar wij weten allemaal dat die door de Romeinse instanties als be-dreigingen en rebellie werden gezien. Het gevolg was dat mensen zich niet begrepen voelden door de kerkelijke leiding en in een isole-ment raakten, tot op vandaag.

In de evangelielezing van vandaag horen wij dat de leerlingen zich grote zorgen maken over hoe het verder moet als Jezus uit hun kring verdwijnt. Ik denk dat zijn woorden ons ook vandaag kunnen be-moedigen en perspectief geven als geloofsgemeenschap.

Op de eerste plaats horen wij over de innige verbondenheid die er is tussen Jezus en de Vader. Het is een bijna jaloers makende houding, waarin hij omgaat met hetgeen hem overkomen zal. Het is geen blind noodlot dat hem wacht, maar een fiere en krachtige keuze voor men-sen welke op drie manieren onder woorden wordt gebracht.

Zij beginnen allemaal met ‘Ik ben’ , woorden die ons direct herinne-ren aan de Godsnaam ‘Ik zal er zijn zoals ik er zal zijn’, belangrijke woorden die ons in het hart geschreven moeten staan.

10 mei 2020, Henk Jongerius OP

‘Ik ben de weg’, horen wij zeggen: daarmee wordt de levensgang van Jezus aangeduid. Hij wijst niet een weg maar zegt dat hij die be-lichaamt in zijn doen en spreken en hij is daarin trouw gebleven tot het einde toe. Daarin gelijkt hij op de God die omziet naar het volk dat in Egypte geknecht en vernederd werd en die het voert naar een nieuw land door de woestijn heen, een land waar het goed wonen zal zijn. ‘Ik ben de waarheid’: in dat woord gaat het niet om geformuleerde theologie, maar – zoals in het Hebreeuwse woord meeklinkt – om de betrouwbaarheid van Jezus en zijn weg. Je mag erop vertrouwen dat het de levensgang van Jezus is die zal leiden naar waarachtig leven. Johannes gebruikt daar vaak de uitdrukking ‘eeuwig leven’ en daarin wordt geen tijdsaanduiding gegeven maar een bestendigheid: zo’n leven betoont in zichzelf zin en waarde en vervult ons verlangen naar echte levensvreugde. Daarom zegt hij: ‘ik ben het leven’.
Ook wij mogen in onze dagen waarin wij dolen zonder echte herders in Jezus’ woord het anker vinden van hoop en nieuw vertrouwen en een geloofsgemeenschap zijn die leeft in diepe verbondenheid met God die ons vanaf het begin roept om partners te zijn in het werken aan een goede wereld die een woonplaats van mensen kan zijn. 

Wij hebben in Jezus een betrouwbare herder die niet alleen spreekt over de weg maar in zijn persoon tot op vandaag ons bezielt om in zijn weg te volharden. Door zijn weg te gaan, tegen alle weerstand in, zullen wij ervaren dat hij op een nieuwe manier in ons midden is en in ons levenskracht wakker maakt.

Er is geen mooier gebaar waarin dat werkelijkheid wordt dan het bre-ken van het brood en het delen van de beker ‘tot zijn gedachtenis’. Dat gebaar moge ons doen delen in zijn levenskracht en het leven wordt goed, zoals het bedoeld is. Dat moge ons allen overvloedig ten deel vallen!

Naar boven

6de zondag van Pasen:
Handelingen 8: 5-8, 14-17; Johannes 14: 15-21

Tijdens de veertig jaar van hun huwelijk gaf een echtpaar elkaar geschenken op de verjaardag van hun trouwen. Naarmate de jaren voorbij gingen en ze meer geld verdienden, werden de geschenken steeds waardevoller - ringen, armbanden, horloges, enz. Hij stierf eerst en zij vlak daarna… plotseling. Natuurlijk hadden ze testamenten, maar ze hadden niet precies op geschreven hoe de sieraden moesten worden verspreid onder hun vier kinderen. Er ontstond ruzie over welk kind welke waardevolle sieraad moest krijgen.

Jezus staat op het punt ten hemel op te stijgen en Hij is bezorgd om het welzijn van de leerlingen. Hoe kunnen ze het zonder Hem doen? Bovendien hebben ze troost nodig vanwege wat Hij aan hen vertelt over zijn vertrek. Ze zullen Hem niet op dezelfde manier bij zich hebben; Hij zal er niet zijn om ze aan te moedigen en van advies te dienen in moeilijke tijden. De lezing van het evangelie van vandaag maakt deel uit van Zijn afscheidstoespraak en weerspiegelt Zijn zorg voor degenen die Hij achterlaat. Dit is zijn testament en Hij wil aan hen iets van grote waarde achterlaten, een erfenis die belangrijk zal zijn voor toekomstige generaties gelovigen.

Hij wil, bij wijze van spreken, zijn leerlingen de familiejuwelen achterlaten. Hij wil zorgen voor het toekomstige welzijn van Zijn volgelingen; het zal hen helpen om samen te groeien, maar hen ook door moeilijke tijden heen helpen.

Eerst instrueert hij hen: 'Houd mijn geboden.' Dat zal de mensen laten zien, dat wij Zijn volgelingen zijn. Niets zal welsprekender zijn als een getuigenis van onze liefde voor Hem. 

Sommigen hebben een raar beeld van God. Ze stellen zich een verre God voor, die over alles en iedereen vanuit de hemel heerst. Hij verwacht niet dat we alleen voldoen aan een set van voorschriften. Bij het beeld van God is Jezus' rol belangrijk. We hebben Hem nodig om ons op het rechte pad te houden en daarom krijgen we nu een andere helper of advocaat, nadat Jezus vertrokken is. Een ander perspectief is noodzakelijk en Jezus geeft het aan ons zoals we lezen in de laatste hoofdstukken van het Evangelie volgens Johannes

We hebben die helper nodig, maar niet om onze zaak voor God te bepleiten, maar om ons te leren over God. Hij zal ons herinneren aan Gods liefde voor ons en ons helpen Jezus' manier van liefde voor anderen in ons leven waar te maken, want Jezus vertelde Zijn leerlingen: 'Als je van Me houdt, zul je Gods geboden onderhouden.' Jezus' geboden gaan over

17 mei 2020, Antoon Boks OP

liefde; we worden gevraagd om lief te hebben zoals Hij dat deed. Aan de avondmaalstafel had Hij deze liefde aangetoond door de voeten van de leerlingen te wassen. Een dag later gaf Hij zijn leven. Deze liefde vereist een grootheid van geest en volhardende inzet.

De leerlingen zullen Jezus niet langer aan hun zijde hebben om hun te laten zien hoe ze Zijn liefde moeten beleven onder nieuwe omstandigheden die ze onder ogen moeten zien. Hij zal er niet op dezelfde manier zijn om hen aan te moedigen wanneer liefde moeilijk en vermoeiend wordt. Daarom zal Hij hen de helper sturen om hen bewust te houden van Zijn leven. Met de Geest hoeven ze niet te vertrouwen op hun herinnering aan Jezus. In plaats daarvan zal de helper aan hun zijde staan en een levende aanwezigheid zijn die steeds reageert op de nieuwe situaties waar Jezus' leerlingen mee te maken zullen krijgen.

De helper zal hen aanmoedigen om zich tot God te wenden in vertrouwen en gebed. Wanneer zij in moeilijkheden verkeren, of wanneer zij zich onwaardig voelen om te bidden, zal die er zijn om hen gerust te stellen, te versterken en te verzekeren dat hun gebed wordt gehoord.

We hebben iemand nodig in Wie we vertrouwen kunnen stellen. Jezus noemt de helper 'de Geest van de waarheid'. We nodigen de aanwezigheid van deze helper vandaag uit om brood en wijn om te vormen tot het leven gevende voedsel van Christus’ aanwezigheid.

We bidden ook dat de Geest bij onze gemeenschap zal komen om ons steeds meer te vormen tot het lichaam van Christus, ook al zijn we nog niet volledig trouw aan zijn gebod van liefde. We bidden voor de genezing van al degenen die lijden onder het corona-virus. We bidden ook dat we de moed hebben om de waarheid onder ogen te zien en de nodige veranderingen aan te brengen in onze gemeenschap. We worden vandaag aangemoedigd door Jezus' belofte dat we niet als wezen achterblijven. We hebben een liefdevolle sterke hand nodig om ons te leiden de gemeenschap te zijn die getrouw de liefdevolle en zorgzame aanwezigheid van Christus in de wereld weerspiegelt.
In bijna elk vers van de evangelielezing van vandaag verzekert Jezus ons dat we niet alleen zullen worden gelaten. Jezus is net als een moeder die haar kinderen de laatste aanbevelingen geeft voordat ze het huis verlaten ("geen ruzie, ga op tijd naar bed, denk aan je afwas, niet te veel televisie, doe je huiswerk, enz.”). Dit zijn Jezus' laatste woorden en Hij herhaalt Zichzelf omdat Hij duidelijk wil maken: "Hoe erg jullie het ook vinden, dat ik naar mijn Vader ga, Ik zal je niet in de steek laten."
Moge dat altijd in onze herinnering blijven.
Naar boven

7e zondag van Pasen:
Handelingen 1,12-14; Johannes 17, 1-11a

1. Op deze zevende zondag van Pasen lezen wij elk jaar, broeders en zusters, een stukje uit het 17de hoofdstuk van de evangelist Johannes. En jaarlijks lezen wij het hele hoofdstuk in de week voor Pinksteren. Het is het slot van de Afscheidsrede van Jezus. Wij beluisteren de weerslag van het gebedsleven van Jezus aan het eind van zijn leven. De afscheidsrede wordt afgesloten met een gebed. Men noemt dit hoofdstuk wel het hogepriesterlijk gebed. Jezus, de hogepriester bidt: voor zichzelf, voor zijn leerlingen en voor alle gelovigen. Hoogtepunt van verstilling, waarin ieder stem zwijgt behalve de zijne. Jezus begint zijn lijden in gebed. Het is ook een geestelijk testament. Hij overziet al wat Hij tot nu toe gedaan heeft. Een testament met een diepgang die onuitputtelijk lijkt en betekenislagen die steeds weer verrassen. Zó veelomvattend dat een klein stukje tekst al voldoende is om meditatief bij stil te staan.

2. “En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen.”
Wat is dat, broeders en zusters, ‘eeuwig leven’. Een begrip dat niet bij ons lijkt te passen. Want de dood, sterven is zo verbonden met ons menselijk bestaan! ‘Stof zijt gij, en tot stof zult gij wederkeren’(Gen. 3,19). Dat is de onverbiddelijke levensregel van de mens. En wanneer onze sprookjes eindigen met de opgeluchte conclusie dat ‘zij nog lang en gelukkig leefden’ weten wij dat wij ook daar tegen een grens aan zullen lopen. ‘Eeuwig leven’ kent nog een ander gevaar. Het is de misleidende hoop dat het na dit tranendal wel goed met ons komen zal. Schaamteloos wordt die gedachte staande gehouden om al wat zich als onrecht aandient in onze wereld te relativeren. ‘Stil maar wacht maar, alles wordt nieuw’. Misleidende hoop om onze wereldse verantwoordelijkheid te camoufleren. Bovendien: wat stel ik mij voor bij de gedachte dat ik, dat die triade ik-mij-mijn, zich eeuwigdurend zou repeteren. Zou dat niet de ware hel zijn?
En dan staat er ineens bij Johannes: “En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen.” Eeuwigheidsleven.

3. ‘…dat zij U kennen’ zegt, aldus Johannes, Jezus. Het kennen dat Jezus bedoeld is een kennen met het hart. Het gaat om de noodzakelijkheid iets in te zien. God kennen betekent dan dat wij Hem als de Heer van ons leven erkennen. Dat wij in Hem geloven. Want geloven ís een vorm van kennen. Geloofskennis: er zit een soort spanning in dat woord. Het gaat daarbij niet om optelsom of een computerprogramma, maar om de kennis van het hart. Kennen betekent dan niet ‘weten’, maar ‘begrijpend en open, betrokken zijn op’. Het is een vertrouwd raken met, een gemeenschap hebben met, een kennen dat tot stand komt in ontmoeting. En die kennis benoemd Jezus met het beeld van eeuwigheidsleven. Niet ‘weten’, maar ‘begrijpend en open betrokken zijn’.

24 mei 2020, Bruno Wilderbeek ocso

4. Eeuwigheidsleven.
God is leven. God schept de mens als leven en het doel van de mens is weer terug te komen bij God, weer deel te hebben aan Gods leven. Het wezenlijk van eeuwigheidsleven is niet dat het een leven ná dit leven is, maar dat het reeds aan het aardse leven een nieuwe kwaliteit geeft. Dat kan al tijdens dit leven beginnen. Als Johannes het over eeuwig leven heeft droomt hij niet van een gouden toekomst, maar heeft hij het over de eeuwigheid, die hier en nu begonnen is. ‘O, als ik niet de zekerheid had het heil des Heren te zien in dit leven op aarde!’ zingt de psalmist uit (psalm 27). Geen toekomstmuziek dus maar treden in zijn voetspoor, ernst maken met de opdracht, het mandaat dat Jezus ons geeft. Naarmate je op deze wijze dieper verbindt met het leven, met elkaar, met God dus, lever je jezelf steeds meer over aan zijn wil, leg je jezelf in zijn handen, geef je jezelf over. En hoe het precies na dit leven zit, dat is, broeders en zusters, onze zaak niet. Dat is de zaak van God. Of er nu wel of niet iets na dit leven is maakt dan al niet meer uit. Ik ben verbonden met God en ik ga ervan uit dat God het beste met mij voor heeft. De rest is een zaak van God.

5. Wanneer je tot eeuwigheidsleven bent voorbestemd neem je het geloof aan, aldus Paulus en Barnabas in de Handelingen (Hft.13). De leerlingen hebben ingezien dat het leven dat in hen door Jezus was opgewekt, het ware leven was, ‘eeuwig leven’. Zo ontvingen zij inzicht in de betekenis van het Paasmysterie. Om de dingen anders te maken hoef je ze niet aan te raken, bijvoorbeeld een lichaam dat uit de dood is opgestaan, je kunt geraakt worden door een nieuw zicht op het leven van Jezus. De lichtval is bepalend. Licht dat ons aanstoot in de morgen; doorschijnend, transparant, lichtende levende God! Dat is kijken met de ogen van het hart! Begrijpend en open betrokken zijn. Dat is bezield zijn door geestkracht. Dat is vertrouwen op Gods onvoorwaardelijke goedheid als het centrum van de werkelijkheid. Een werkelijkheid waarin de mens die zijn leven verliest niet door God wordt losgelaten. Jezus bidt tot de Vader om eenheid, liefde, vreugde en geloof onder hen die Hem willen volgen. Jezus heeft het diepste van God laten zien. Liefde tot het uiterste toe. Liefde die zichzelf offert voor het obstakel dat de mens voor zichzelf zijn kan. 

Dat wij ons leven ten volle mogen beleven als een vorm van eeuwigheidsleven, dat wij elkaar steeds opnieuw daartoe uitdagen, dat wij in elke dag en elke avond zegen mogen erkennen, dat wij dankbaar zijn voor wat wij hebben ontvangen en nog zullen ervaren, dat wij eeuwig leven mogen ervaren in onze dagelijkse toekomst. Maar ook dat wij mogen kennen en gekend mogen zijn in de wetenschap dat ons kennen slechts ten dele is. Eens zal ik ten volle kennen zoals ik zelf gekend ben (1 Kor. 13,12). Dat allen God mogen kennen, en Jezus, die Hij heeft gezonden. Moge het gebed van Jezus ons bidden inspireren; dat de heilige Geest, adem van God, ons verstaan en bestaan mag vernieuwen. Naar boven

Pinksteren: Handelingen 2,1-11; Johannes 20,19-23

In de jaren zestig van de vorige eeuw kenden wij op de TV het pro-gramma ‘Nieuwe Oogst’ waar jonge talenten hun zangkunst vertoon-den aan een deskundige jury! Het was een aantal jaren heel populair en veel artiesten maakten er het begin van een muzikale carriè-re.
Als ik de vijftigste dag – Pinksteren – zou moeten karakteriseren, zou ik het de dag van de nieuwe oogst willen noemen. Dit feest is de kroon op het oogstfeest dat zeven weken duurde in de Joodse tradi-tie. Het is voor ons allen de kroon op het leven van Jezus. Dit wordt door Johannes heel mooi verbeeldt als hij Jezus op de eerste dag aan zijn leerlingen laat verschijnen en ‘blaast’ over hen, een beeld dat wij uit veel verhalen in de Schrift kennen, maar wel heel sterk doet her-inneren aan wat er van God geschreven staat in het boek Genesis dat hij blaast over de mens en hem zo leven inblies en zo werd de mens een levend wezen. 

Wat Jezus doet als hij aan zijn leerlingen verschijnt is hen levens-moed inblazen als zij zich opgesloten hebben en angstig zijn voor de Joden. Hij richt hen weer op uit dat angstige en gesloten bestaan en richt hen weer op tot mensen die moeten gaan doen wat hij hen voorgedaan heeft: spreken over het koninkrijk van God, een wereld die beantwoordt aan de oorspronkelijke bedoeling van God met onze aarde die bewoonbaar moet worden. In die wereld zijn alle grenzen tussen mensen en volkeren verdwenen. 

Jezus komt door gesloten deuren binnen want hij wordt niet langer door wat dan ook gehinderd. Hij is nieuw, hij leeft, zoals wij in de tijd van Pasen bijna eindeloos hebben gezongen. Ook aan de scheppings-kracht van God zijn geen grenzen meer gesteld: als een hevige wind waait en blaast hij door het huis waarin de leerlingen zich bevinden,

31 mei 2020; Henk Jongerius OP

en ook door de wereld want het brengt vreemdelingen uit alle toen-malige landstreken van de wereld tot een nieuwe manier van spre-ken. Het gaat dan niet om een talenwonder maar om een nieuwe taal waardoor mensen van allerlei verschillende herkomst elkaar verstaan en weet hebben van een andere taal waarmee zij met elkaar zullen spreken en dat kan geen andere taal zijn die die van de liefde, de taal van Jezus die hij gesproken heeft, de wijze waarop hij geleefd heeft.

Deze vijftigste dag is de eerste dag geworden, de dag van de nieuwe schepping waarop wij geroepen worden om mensen van vergeving te zijn. Dat is de nieuwe oogst die Jezus brengt, dat is het nieuwe lied dat aangeheven wordt. 

Hij wordt door Johannes de voorloper het lam genoemd ‘dat de zon-den uit de wereld wegdraagt.’ Wie Jezus ‘gezien’ hebben, verstaan hebben dat hij voor ons allen die nieuwe mens is geworden, de wel-beminde Zoon in wie God behagen schept, zullen door hem gezonden worden om, zoals Jezus door de Vader gezonden is, het aanschijn van de wereld te vernieuwen. Zij zullen ‘de zonde’ uit de wereld wegdra-gen, dat wil zeggen die gezindheid die meent het leven zelf te kun-nen maken en sturen, mensen die zich een god wanen in het diepst van hun gedachten. Alleen zij die Jezus horen en zien zullen de echte en bevrijdende weg naar nieuw leven vinden. Het is leven op de adem van de Geest die van Godswege waait en die vernieuwing zaait in kracht die ons geneest.

Laten wij daarom bidden ‘kom adem Gods, en ga over de aarde heen, opdat wat is versteend in nieuwe kracht ontwaakt!’
Een gezegende oogst gewenst!Naar boven